Στην Πάχη η Φιλοζωική Κίνηση Μεγάρων – Νέας Περάμου διοργανώνει
διήμερο διαμαρτυρίας 26 – 27/2 εξαιτίας της συστηματικής εξόντωσης των
αδέσποτων σκυλιών, που είχαν στειρωθεί με ξεχωριστή φροντίδα, για να
διευκολυνθούν και οι κάτοικοι και οι μαγαζάτορες της περιοχής...Η παρέα των ανθρώπων, που παλεύουν για τη σωτηρία των ζώων, υπογράφει το κείμενο που ακολουθεί. Δύο – τρεις φράσεις από το κείμενο – προτροπή για τη συμμετοχή στη διαμαρτυρία αποτυπώνουν την ουσία. Γιατί οι άλλοι δεν βλέπουν την δυστυχία την οποία εμείς αντικρίζουμε παντού; Τι διαφορετικό έχεις εσύ; Ποια κατάρα κουβαλάς, ή μήπως χάρισμα; Δεν το διαπραγματεύεσαι, θα κάνεις αυτό που πρέπει… Αλήθεια, πόσα πόδια πρέπει να έχει ένα δολοφονημένο πλάσμα για να έχεις το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς για τον θάνατο του;
Ποια κατάρα κουβαλάς, ή μήπως χάρισμα;
«Κάθε πρωί στον δρόμο για την δουλειά σου, για το σπίτι σου, για τη βόλτα σου και σε κάθε δρόμο συναντάς τη φρίκη αποτυπωμένη στα μάτια τους. Χτυπημένα, που κουτσαίνουν και σε διαπερνά ο πόνος, που ένιωσαν, από την σύγκρουση με το αυτοκίνητο. Πληγιασμένα από το ξύσιμο μέχρι να ματώσουν. Δηλητηριασμένα, νεκρά, με ανοιχτά τα μάτια σαν να θέλουν να σου δείξουν όλο τον πόνο, που βίωσαν την ώρα, που έβγαζαν τα λιωμένα τους από το δηλητήριο σωθικά.
Ένα παιδάκι έξω από το σούπερ μάρκετ τραβάει τη γάτα από την ουρά και τη στριφογυρίζει, σαν ένα παιχνίδι μακάβριο. Ποιος μεγαλώνει αυτό το παιδί; 7 κουτάβια μέσα στον σκουπιδοτενεκέ... Σώθηκαν; Κανείς δεν ξέρει να πει. Θα υιοθετηθούν και κάποια από αυτά θα μείνουν σε μια οικογένεια μέχρι τα βαθιά ευτυχισμένα τους γεράματα.
Κάποια θα "χαθούν", θα τους φύγουν από την αυλή και θα περιφέρονται με την αγωνία, να επιβιώσουν, και με το κολάρο, που ξέμεινε στον λαιμό τους, να μικραίνει κάθε μέρα, που μεγαλώνουν, βασανιστήριο καθημερινό, που θα σχίσει το δέρμα τους μέχρι να πεθάνει από την φλεγμονή μέσα σε ανείπωτο πόνο.
Κάποια θα εγκαταλειφθούν ξανά στον δρόμο, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς κάτι γι' αυτά. Θα συνεχίσουν να περιφέρονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα ψάχνοντας να βρουν αυτό το ένα, που θα τα πάει ξανά σπίτι τους, στους ανθρώπους, που θυμάται. 7 κουτάβια βρέθηκαν μέσα στον σκουπιδοτενεκέ. Πόσα διαμελίστηκαν μέσα στο σκουπιδιάρικο και αλέστηκαν μαζί με κάθε ίχνος ανθρωπιάς αυτού που τα πέταξε.
Δεν είναι δικαιολογία... Εσύ που ήσουν να τον ενημερώσεις, για να στειρώσει την σκύλα του; Που ήσουν να τα βοηθήσεις, να μην ξύνονται πια; Να τους βγάλεις το κολάρο από το λαιμό; Το φορτίο βαρύ στην πλάτη σου. Δεν αντέχεται πια. Πρέπει να το μοιραστείς, με κάποιον που σε νιώθει και σε καταλαβαίνει. Κάποιον που δεν θα σου πει "δεν κοιτάς να μαζευτείς στο σπίτι σου".
Είσαι πια ο τρελός, ο γραφικός και τρέχεις να προλάβεις όσα οι άλλοι δεν βλέπουν. Γιατί δεν τα βλέπουν, τι διαφορετικό έχεις εσύ; Ποια κατάρα κουβαλάς, ή μήπως χάρισμα; Δεν το διαπραγματεύεσαι, θα κάνεις αυτό που πρέπει, θα πας πάλι να ταΐσεις την μικρούλα, που παράτησαν προχθές στην παραλία και θα μαζέψεις τα λεφτά για να την στειρώσεις.
Παρκάρεις και περιμένεις. Ξέρει, σε ακούει που έρχεσαι... Σε περιμένει. Αργεί όμως, ψάχνεις... Ψάχνεις... Και την βρίσκεις εκεί... Να σπαρταράει... Τρέχεις στο αυτοκίνητο, κουβαλάς ό,τι έχεις μάθει από τον κτηνίατρο, ό,τι χρειάζεται να έχεις μαζί σου. Ατροπίνες, εμετικές ενέσεις... Ακόμα σπαρταράει και εσύ μέσα σε λυγμούς παρακαλάς να μην είχες σταματήσει στο σούπερ μάρκετ πριν πας σ' αυτήν, που σε χρειαζόταν... Ίσως να την είχες προλάβει.
Της κρατάς το κεφάλι για να κάνει εμετό, να βγάλει όλο το δηλητήριο από μέσα της. Κλαίει στην αγκαλιά σου και σπαρταράει. Μετά σταματάει... Μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή, τα άδεια μάτια της είναι σίδερο πυρωμένο, που περνάει στην ψυχή σου. Κλαις, ουρλιάζεις, καταριέσαι... Είσαι μόνος σου... Οι δικοί σου άνθρωποι είναι στα άλλα ζώα στον δρόμο... Βγάζεις φωτογραφίες, μέσα από μια οθόνη, που είναι θολή από το κλάμα. Θάβεις το κορμί της...
Όσοι φίλοι σου φιλόζωοι και να μαζευτούν και να φωνάξουν πάλι δεν η φωνή αύτη δεν είναι δυνατή για να φτάσει παντού. Χρειάζεσαι κι' άλλους... Αυτό κάνουμε αύτη τη στιγμή... Φωνάζουμε τους φίλους μας να έρθουν, να φωνάξουν μαζί μας. Δεν φτάνουμε, δεν φτουράμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε τους φίλους μας, να έρθουν από παντού και να φωνάξουν μαζί μας...
ΠΟΣΑ ΠΟΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ;
Κινέττα 17/11/2011 Τρία σκυλιά περισυλλέχθηκαν νεκρά... Ο Πάκυ έδωσε μάχη για την ζωή του και την έχασε λίγες μέρες μετά
Αλεποχώρι 5/12 Τέσσερα σκυλιά βρήκαν τραγικό θάνατο. Σώθηκε μόνο η Ζωή, η οποία επανεντάχθηκε σε άλλο μέρος και από τότε αγνοείται. Ίσως να έχει πάρει τον δρόμο της επιστροφής
Λουτρόπυργος 1/1 Ανήμερα την πρωτοχρονιά θρηνήσαμε και θρηνούμε ακόμα 10 σκυλιά.
Πάχη 15/2 ολοκληρώθηκε το έγκλημα που είχε ξεκινήσει ένα μήνα πιο πριν με επιθέσεις με καυστικό υγρό, δηλητηριάσεις, χτυπήματα μέχρι θανάτου.
Ο Απολογισμός του Θανάτου είναι 26 ψυχές, που δολοφονήθηκαν. 26 εικόνες φρίκης αποτυπωμένες στα άψυχα μάτια τους, που όμως έχουν την ικανότητα, να σου διαπερνούν την ψυχή και να καθηλώνονται εκεί μέχρι να βρεθούν απαντήσεις. Για όλους τους εθελοντές, σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε ανθρώπους με ευαισθησίες, που έχουν τα μάτια της ψυχής τους ανοιχτά, οι φρικαλεότητες αυτές δεν σταματούν ποτέ.
Εμείς θέλουμε να το προσπαθήσουμε... Την Δευτέρα 27/2 Καθαρά Δευτέρα στην Πάχη».
Οι φίλοι σας από τα Μέγαρα
http://www.zoosos.gr/article/1169/posa-podia-prepei-na-ehei-ena-dolophonemeno-plasma-gia-na-adidrasoume-gia-ton-thanato-t
