Στη Μαρίνα Φλοίσβου...
Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης έγραψε στην ιστοσελίδα www.tovima.gr στις 13 Αυγούστου γι’ αυτό, που έζησε στη Μαρίνα Φλοίσβου. Για τον άθλιο τύπο, ο οποίος έδωσε εντολή στο ζώο του να επιτεθεί σ’ ένα παιδί! Ναι, καλά διαβάσατε.
Σε αυτό το σημείο έχει φτάσει ο φασισμός και οι πρακτικές του στη χώρα μας. Και όλα αυτά στην πιο «χάι», ακριβή, και πολυσύχναστη μαρίνα της χώρας, μόλις μερικά χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.
Στο www.zoosos.gr έχουμε επισημάνει αρκετές φορές για το πώς νεοναζί, φασίστες, λοιποί ακροδεξιοί και άλλα αποβράσματα χρησιμοποιούν τα σκυλιά τους ως εργαλεία έτοιμα για επίθεση.
Τα ζώα δεν φταίνε σε τίποτα, αφού οι άνθρωποι τα έχουν μετατρέψει σε τέρατα. Και για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο υπακοής έχουν φάει πολύ ξύλο και τα ίδια και έχουν κακοποιηθεί από βάρβαρους και επίσης ουσιαστικά φασίστες εκπαιδευτές.
Το σκυλί στη συγκεκριμένη περίπτωση σταμάτησε δύο μέτρα πριν από το παιδί και δεν επιτέθηκε. Ίσως να «μέτρησε» να «ζύγισε» το «θήραμα». Να κατάλαβε πως δεν πρόκειται για ουσιαστικό κίνδυνο.
Όμως τι θα είχε συμβεί, αν το σκυλί δεν είχε σταματήσει μόνο του;
«Attack!» στον Φλοίσβο
«Το μόνο που ήθελα ήταν να πιω έναν καφέ και να ηρεμήσω διαβάζοντας μερικές σελίδες από ένα βιβλίο του Ρέι Μπράντμπερι που με χαρά είχα ανακαλύψει πριν από λίγο καιρό στο Μοναστηράκι.
Το λάθος μου ήταν ότι αποφάσισα να το κάνω στη Μαρίνα του Φλοίσβου Κυριακή μεσημέρι 12ης Αυγούστου.
Φτάνοντας στη Μαρίνα είπα να κάτσω στο περίφημο "Breeze Books and Press", ένα δημοφιλές καφέ της περιοχής.
"Books" είπα μέσα μου, «ταιριάζει ό,τι πρέπει για την επιθυμία μου για διάβασμα».
Το πρώτο πράγμα που άκουσα δευτερόλεπτα πριν κάτσω ήταν ένα "Attack!". Επίθεση! Οπότε βλέπω ξαφνικά έναν κατάμαυρο σκύλο να περνά λαχανιασμένος δίπλα μου και να τρέχει προς το μέρος ενός παιδιού που περπατούσε αμέριμνο στην προβλήτα δίπλα ακριβώς από το νερό.
Το παιδί είχε ένα ακορντεόν κρεμασμένο στον ώμο.
Το δέρμα του ήταν μελαμψό.
Η σκηνή ευτυχώς δεν είχε συνέχεια. Το σκυλί σταμάτησε δυο μέτρα πριν από το παιδί που είχε μείνει ακίνητο και το κοιτούσε.
Το παιδί προχώρησε τον δρόμο του χωρίς να πει τίποτε, το σκυλί επέστρεψε εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει.
Οπότε κοιτάζω προς τη μεριά απ’ όπου είχε προέλθει το "attack".
Και βλέπω δυο τύπους γύρω στα 25 με 30, πιο μελαμψούς απ’ ό,τι το παιδί (ως γνωστόν για τους ρατσιστές άλλο το μαύρισμα από την ηλιοθεραπεία και άλλο το φυσικό), με σώματα γυμνασμένα, μπράτσα και γάμπες τίγκα στο τατουάζ, στρατιωτικές βερμούδες, σαγιονάρα, βρόμικο νύχι, σκούρο γυαλί ηλίου, περιποιημένο μουσάκι και γράσο στα μαλλιά.
Με καφέ στο χέρι και δυο γυναίκες γύρω τους να χασκογελούν.
Ήταν μια παρέα δίπλα στο "Breeze Books and Press", καθισμένη έξω από πολυτελές κατάστημα που πουλάει θαυμάσια είδη καλοκαιριού και που προφανώς επιτρέπει τέτοιου είδους απολίτιστες συμπεριφορές, ή για να το πούμε με τα’ όνομά τους, απλώς βαρβαρότητες.
Είκοσι λεπτά αργότερα έχοντας διαβάσει μόλις δέκα γραμμές από το βιβλίο μου, πλήρωσα 4,90 ευρώ τον freddo espresso μου (ναι βέβαια, ασφαλώς και έχουν χαμηλώσει παντού τις τιμές λόγω κρίσης) και έφυγα απολύτως πεπεισμένος ότι θα χρειαστεί πολύ σοβαρός λόγος για να ξαναπατήσω το πόδι μου στη Μαρίνα του Φλοίσβου».
