Ο δημοσιογράφος, Δημήτρης Μπελέγρης, γράφει στην εβδομαδιαία στήλη στο τελευταίο της φύλλο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ Πάρου - Αντιπάρου»
για τα ζώα και την τύχη, που τους επιφυλάσσουν οι Παριανοί, οι οποίοι
πετούν (ακολουθώντας την παράδοση) τα κουτάβια τους στους κάδους
σκουπιδιών!Η Πάρος που µας πληγώνει - Ζώα στα σκουπίδια
«Εκτός της Πάρου των καθηµερινών προβληµάτων που δηµιουργούνται ελέω πολιτικών, υπάρχει και µία άλλη Πάρος των προβληµάτων που δηµιουργούνται από εµάς! Είναι η Πάρος που µας απογοητεύει και µας κάνει να ντρεπόµαστε που είµαστε πολίτες αυτού του νησιού.
Αλήθεια, πως µπορεί να χαρακτηρίσει κανείς όλους αυτούς που µε ευκολία πετούν µικρά κουταβάκια και νεογέννητα γατάκια στους κάδους απορριµµάτων; Μήπως γνωρίζετε πόσες καταγγελίες υπάρχουν το τελευταίο χρονικό διάστηµα για παρόµοια "ευρήµατα;". Αν η συµπεριφορά µας προς τα ζώα δεν δείχνει τον πολιτισµό µας, τότε, τι άλλο είναι αυτό που µας ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο;
Δεν πρέπει να είναι τυχαίο, ότι ακόµα και πολύ άγρια ζώα (που ζουν στη ζούγκλα) αποτελούν είδη προς εξαφάνιση, ενώ ο ανθρώπινος πληθυσµός ασφυκτιά και δεν βρίσκει πλέον ζωτικό χώρο για να αναπτυχθεί. Δυστυχώς, στο νησί µας η συµπεριφορά πολλών προς τα ζώα δείχνει ένα µέρος του πολιτισµού µας. Δυστυχώς...
Δεν είµαι καθόλου υπερήφανος που αποφάσισα να γράψω αυτές τις γραµµές στη στήλη µου. Αλλά, δεν πάει άλλο. Έγινα µάρτυρας προ τεσσάρων µηνών ενός περιστατικού που µε εξώθησε να γράψω αυτό το άρθρο. Πήγαινα (λίγο µετά τα µεσάνυχτα) στον κάδο απορριµµάτων στην πλατεία Μαντώς, καθώς κάποιοι αποφάσισαν στη γειτονιά µου (Κάστρο Παροικιάς), ότι είναι ορθό να τους πάρουν όλους και να πηγαίνουµε οι λίγοι επιµένοντες να ζούµε στην ωραιότερη – κατ’ εµένα συνοικία του κόσµου – "ταξίδι" τα σκουπίδια.
Φθάνοντας στους κάδους της πλατείας Μαντώς – έκανε φοβερό κρύο εκείνο το βράδυ και είχε βροχή – πέταξα γρήγορα τη σακούλα και σχεδόν τρέχοντας άρχισα να επιστρέφω στο σπίτι µου. Φεύγοντας, κάτι άκουσα. Δεν έδωσα σηµασία, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό και άρχισα να αναπολώ τη ζέστη του σπιτιού. Πηγαίνοντας προς την Εθνική Τράπεζα κάτι συνέβη µέσα µου είπα να γυρίσω πάλι πίσω.
Σ’ αυτά τα 10-20 µέτρα, είπα 2-3 φορές να τα παρατήσω και να φύγω πάλι για το σπίτι, αφού είχε αρχίσει να κατεβαίνει η θερµοκρασία επικίνδυνα. Φθάνοντας πάλι κοντά στον κάδο, άκουσα κάποιο θόρυβο. Ήµουν σίγουρος πια, ότι ο θόρυβος προερχόταν από ένα ζώο! Κατάλαβα αµέσως, ότι κάτι περίεργο συνέβαινε στον κάδο απορριµµάτων. Αποφάσισα να µπω σχεδόν ο µισός µέσα στον κάδο. ΣΟΚ! Είδα ένα κουτάβι µερικών ηµερών! "Τα έπαιξα".
Προσπάθησα να καταλάβω την ηλιθιότητα του συµπολίτη µας. Κάποιος αποφάσισε ότι δεν ήθελε ένα κουτάβι και θεώρησε σωστό να το πετάξει στον κάδο. "Καλά, ρε ηλίθιε, σου έκανε η σκύλα σου τα κουτάβια. Δεν τα γούσταρες, αλλά δεν σκέφθηκες «Ελληναρά» πως θα τα «µοιράσεις» δεξιά – αριστερά. Γιατί όµως καταδικάζεις το ζώο και το πετάς ανυπεράσπιστο µέσα στον κάδο;
Πως θα κερδίσει τη ζωή ένα κουτάβι µέσα σ’ ένα κάδο, όταν καλά – καλά δεν µπορεί ούτε να σταθεί στα πόδια του; Πως, ρε ηλίθιε συµπολίτη µου; Πως; Δώσε του τουλάχιστον το δικαίωµα να «πολεµήσει», για να σταθεί στη ζωή. Μέσα στον κάδο τι να «πολεµήσει;»". Στην καλύτερη θα τον έκανε µία χαψιά το άδειασµα του κάδου στο απορριµµατοφόρο την επόµενη ηµέρα.
Πήρα το κουτάβι (βρώµαγε απαίσια) και το πήγα πεσκέσι σπίτι µου. Άσχετος εντελώς µε το θέµα, προσπάθησα να καταλάβω, τι στο καλό έπρεπε να κάνω. Η ασχετοσύνη µου ήταν τόσο µεγάλη, που του έδωσα αρχικά ένα µπούτι κοτόπουλου που βρισκόταν στο ψυγείο, για να φάει. Τι να φάει; Ούτε δόντια δεν είχε! Τέλος πάντων, µε κάτι τηλέφωνα µεταµεσονύχτια κάτι έµαθα, και κάτι έκανα (µετά από κάτι "Γαλλικά" που άκουσα, λόγω της ώρας των τηλεφωνηµάτων).
Π.χ. του έδωσα ζεστό γάλα! (Τόσο µεγάλη επιστήµη). Το βράδυ και αφού ηρέµησε το κουταβάκι ήρθε στην αγκαλιά µου και κοιµήθηκε. Βλέποντας τον, αναρωτήθηκα πόσο ηλίθιοι είναι ορισµένοι. Εκνευρίστηκα, αλλά τι να πεις µ’ ένα κουτάβι στην αγκαλιά, που στη φαντασία του ήσουν κάτι σαν Θεός. Ντροπή µας.
Υ.Γ. Το κουταβάκι µεγαλώνει (απίστευτα άσχηµος και µάλλον χαζοχαρούµενος) και του έδωσα το όνοµα "Μνηµόνιος", ένεκα εποχής και τρόπου εύρεσής του. Ζει καλά, αν και κάνει πιπί του όπου βρει! Ζει πάντως, αλλά δεν του λέω πως τη γλύτωσε και για τον "πολιτισµό" λίγων – κάκιστων Παριανών… Επίσης, όταν δει σακούλα σκουπιδιών κόβει ρόδα µυρωµένα και πάει σε άλλο δωµάτιο. Τελικά, δεν είναι τόσο χαζός ή αδελφάκι του "Ρανταπλάν" όπως νόµιζα αρχικά».
http://www.zoosos.gr/article/1393/oi-parianoi-xephortonodai-ta-koutavia-tous-petodas-ta-sta-skoupidia
