Προσκολλώνται στον ιδιοκτήτη τους οι σκύλοι όπως τα παιδιά στον γονέα, υποδεικνύει νέα έρευνα.
Το φαινόμενο της θεωρίας της προσκόλλησης συμβαίνει όταν τα μωρά χρησιμοποιούν τους φροντιστές ως σταθερή αξιόπιστη βάση στο σπίτι, όταν αλληλεπιδρούν με πράγματα γύρω τους. Η ασφάλεια έχει σημαντική επίδραση στην καθημερινότητα του παιδιού και στα σκορ νοητικών τεστ, αναφέρουν οι ερευνητές.
Επιστήμονες υποθέτουν ότι παρόμοιο αποτέλεσμα συμβαίνει μεταξύ των σκύλων και των ιδιοκτητών. Προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι σκύλοι αγχώνονται και ψάχνουν για τον ιδιοκτήτη όταν βρίσκονται σε μη οικεία κατάσταση, σημειώνουν οι ερευνητές.
Οι ερευνητές εξέτασαν πώς η συμπεριφορά 20 σκύλων άλλαξε με βάση την παρουσία του ιδιοκτήτη.
Στο πρώτο πείραμα οι σκύλοι έπαιξαν με διάφορα παιχνίδια και είχαν επιβράβευση το φαγητό.
Ο ιδιοκτήτης ή δεν ήταν εκεί, ή δεν ενθάρρυνε το σκύλο να ολοκληρώσει τη δουλειά ή ήταν υποστηρικτικός στο σκύλο όταν αυτός προσπαθούσε να ολοκληρώσει τη δουλειά.
Οι σκύλοι ήταν λιγότερο παρακινημένοι να λάβουν κέρασμα και περνούσαν λιγότερο χρόνο με τα παιχνίδια όταν δεν ήταν παρόντες οι ιδιοκτήτες. Επίσης, αν ή όχι ο ιδιοκτήτης ενθάρρυνε το σκύλο να ασχοληθεί με το παιχνίδι δεν έπαιζε ρόλο στο πόσο είχαν παρακινηθεί να παίξουν με το παιχνίδι.
Περαιτέρω πειράματα αποκάλυψαν ότι το επίπεδο άγχους αποχωρισμού που ένιωθε ο σκύλος δεν έπαιζε ρόλο.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι σ τη συγκεκριμένη περίπτωση σκύλοι που είχαν ισχυρό άγχος αποχωρισμού θα αναμενόταν να παίξουν λιγότερο σε σχέση με σκύλους που δεν είχαν άγχος από την απουσία. Ωστόσο, καθώς η διάρκεια παιχνιδιού του σκύλου δεν σχετιζόταν αρνητικά με το ατομικό σκορ που συνδεόταν με το χωρισμό, παρατήρησαν ότι η απουσία του ιδιοκτήτη δεν επηρέαζε διαφορετικά τους σκύλους.
Στη συνέχεια οι ερευνητές εισήγαγαν έναν ξένο στο πείραμα. Οι σκύλοι δεν αλληλεπίδρασαν με τον ξένο κατά μέσον όρο και ήταν πιο πιθανό να παίζουν με τον ξένο μόνο αν ο ιδιοκτήτης ήταν στο δωμάτιο. Αν ο ξένος βρισκόταν μόνος με τον σκύλο το ζώο περνούσε μικρό διάστημα με τα παιχνίδια-παρόμοιο με αυτό που χαρακτήριζε την απουσία του ιδιοκτήτης.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι το γεγονός ότι η παρουσία ενός αγνώστου δεν αύξησε σημαντικά τη διάρκεια παιχνιδιού του σκύλου σε σύγκριση με τη διάρκεια όταν έμενε μόνο με τον εξεταστή παρέχει ενδείξεις για θεωρία προσκόλλησης σε σκύλους που είναι συγκεκριμένη για τον ιδιοκτήτη και επομένως παρόμοια με αυτή που βλέπουμε στις σχέσεις μωρού φροντιστή.
Επιπλέον όταν οι ιδιοκτήτες μπήκαν μόνοι στο δωμάτιο οι σκύλοι ήταν πιο πιθανό να είναι ενθουσιώδεις και να τους χαιρετούν για πιο πολύ χρόνο σε σύγκριση με την είσοδο ενός ξένου.
Αν οι σκύλοι ήταν μόνοι και έβλεπαν 2 καρέκλες και 2 ρούχα (που ανήκαν στον ιδιοκτήτη και σε ξένο) ο σκύλος θα άγγιζε το ρούχο του ιδιοκτήτη και θα καθόταν πιο κοντά στην καρέκλα του.
Οι ερευνητές κατέληξαν ότι οι σκύλοι κινητοποιήθηκαν να παίζουν μόνο επειδή ήταν πιο ασφαλείς όταν ήταν παρών ο ιδιοκτήτης, παρόμοια με το πώς δρουν τα παιδιά όταν είναι τριγύρω ο φροντιστής ς.
Η Lisa Horn, του University of Veterinary Medicine, στη Βιέννη, δήλωσε ότι ένα από τα πράγματα που της προκάλεσαν έκπληξη ήταν ότι οι ενήλικες σκύλοι συμπεριφέρονται στους φροντιστές όπως τα μωρά. Θα είναι ενδιαφέρον να ανακαλυφθεί πώς εξελίχτηκε η συγκεκριμένη συμπεριφορά στους σκύλους.
Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό 'PLOS ONE'.
iatronet.gr
