Άτομο της οικογένειας που ασχολείται χρόνια με τα αδέσποτα και πάντα ήταν αυτή που κουβάλαγε τα ζώα στο σπίτι μου ξέκοψε μαχαίρι από την αρχή ότι δεν πρόκειται ούτε να μ αφήσει να αγοράσω σκύλο, ούτε να του κόψω τα αυτιά εξηγώντας μου ότι είναι
παράνομο.
Δεν το γνώριζα και κατάλαβα ότι δεν υπήρχε νόημα να κόψω τα φυσικά άκρα του σκύλου μου ενώ μου υποσχέθηκε ότι μπορεί να μου βρει πιτ μπουλ από το δρόμο.
Στην αρχή ήθελα κουτάβι και καθαρόαιμο. Γιατί; Γιατί έτσι. Δεν ήξερα ούτε εγώ, η κλασσική μάλλον στάση του πρωτάρη που θέλει σκύλο.
Ένα βράδυ, μου έστειλε φωτογραφία ενός πιτ μπουλ, που είχε βρεθεί να σέρνει μία αλυσίδα, με αίματα στο κεφάλι.
Δεν έγραψε τίποτα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτό το σκυλί θα γινόταν δικό μου και δεν με ένοιαζε ούτε η ηλικία του ούτε η ράτσα του.
Μετά τα απαραίτητα, στείρωση, microchip, εμβόλια, αντιβιώσεις κλπ την έφερα σπίτι.
Αμέσως έγινε πρώτη φίλη με την άλλη μας θηλυκιά σκυλίτσα.
Την γάτα στην αυλή την είχε όλη μέρα αγκαλιά για χάδια και φιλιά.
Όλοι οι φίλοι μου την λατρεύουν, την ξέρουν με το όνομα της και την ζουλάνε συνέχεια.
Δεν με νοιάζει που ο σκύλος μου δεν είναι τούμπανο, δεν είναι άγρια, δεν είναι ανεξέλεγκτη.
Δεν με νοιάζει αν είναι πιτ μπουλ ή ΑμΣταφ ή ημίαιμο.
Με νοιάζει που έχω ένα σκύλο που με υποδέχεται κάθε φορά στο σπίτι σαν να μαι ο Θεός της.
Με νοιάζει που με τα μάτια της μου δείχνει χαρά, πίστη, αφοσίωση.
Με νοιάζει που με μία μου λέξη κάνει αυτό που της ζητάω με χαρά.
Με νοιάζει που βοήθησε την άλλη μας σκυλίτσα που έχει δυσπλασία να περπατήσει ξανά, προκαλώντας την για παιχνίδι και βόλτες.
Με νοιάζει που έχει ξεχάσει ό,τι κακό πέρασε, παρότι όταν σηκώσω το χέρι απότομα ακόμα θυμάται μάλλον το ξύλο που έτρωγε και σκύβει το κεφάλι κλείνοντας με φόβο τα μάτια.
Με νοιάζει που έχω ένα πιτ μπουλ πιο φιλικό και από κανίς, που αγαπάει τα σκυλιά, τα παιδιά, τις γάτες, τον κόσμο όλο.
Με νοιάζει που μες στις υποχρεώσεις της ζωής μου έχω μία ακόμα, πολύ γλυκιά: να την πάω βόλτα ή στο γιατρό ή να την ταϊσω πάντα προτού φύγω για την δουλειά μου ή την διασκέδασή μου.
Με νοιάζει που έχει γίνει το άλλο μου μισό.
Με νοιάζει να την κάνω μπάνιο και να ναι αστραφτερή ενώ υποτίθεται έχω αλλεργία στις τρίχες.
Με νοιάζει να την περπατάω με τις ώρες και να περνάμε γειτονιές και αυτή με τη γλωσσάρα της να μου δίνει φιλιά.
Με νοιάζει να την βλέπω με το μωβ κολλάρο της και να ναι μία κούκλα.
Με νοιάζει να είναι καλά, γιατί αγχώθηκα πολύ όταν της βγήκαν οι επιγονατίδες απ το πολύ τρέξιμο που κάνει στο βουνό.
Με νοιάζει να την πηγαίνω στον κτηνίατρο για τα εμβόλια της και να μου λέει πόσο τέλειο σκυλί είναι και πώς δεν έχει ξαναδεί τέτοιο χαρακτήρα - μάλαμα.
Με νοιάζει κι ας μην το παραδέχομαι , ότι μου άλλαξε τη ζωή. Γιατί είναι ένας γίγαντας, μυώδης, σαν και μένα, αλλά με ψυχή βούτυρο, σαν και μένα. (Δεν τα γράφω εγώ για τον εαυτό μου...Είναι προσθήκη του...δαίμονα του τυπογραφείου!).
Με νοιάζει που με έκανε να σκέφτομαι κάθε ζώο εκεί έξω και όταν βρήκα ένα σκυλί να τρέχει μες στο δρόμο, το μάζεψα ενώ παλιά ούτε που θα το σκεφτόμουν. Και μετά από 18 ώρες βρήκα την ιδιοκτήτριά του που το ψαχνε και έκλαιγε . . .
Και επειδή με νοιάζει, αποφάσισα να την κάνω τατουάζ για πάντα πάνω μου, στις 4/10/13.
Το μόνο που θέλω για αυτήν είναι να την πάω τόσες φορές βόλτα στη ζωή της ώστε να ξεχάσει τις όσες φορές πέρασε άσχημα .
Πηγή: Γιατί έκανα τατουάζ το σκύλο μου
