Η ερευνητική ομάδα της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, αναλάμβανε σκύλους που επισκέπτονταν την κλινική της σχολής και είχαν διαγνωστεί ότι έπασχαν από λέμφωνα τύπου non-Hodgkin’s. Με τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών και αφού οι σκύλοι είχαν υποστεί χημειοθεραπεία , τους χορηγούσαν το νέο εμβόλιο με σκοπό να δούνε εάν οι σκύλοι θα υποτροπιάσουν στη νόσο ή θα εμφάνιζαν σαφή βελτίωση. Παράλληλα σε κάποια σκυλιά εφαρμοζόταν μόνο η κλασσική μέθοδος της χημειοθεραπείας.
Αυτό που παρατήρησαν οι επιστήμονες ήταν ότι η παράλληλη χορήγηση χημειοθεραπείας και του νέου εμβολίου (ανοσοθεραπείας) οδηγούσε στη σημαντική αύξηση του συνολικού χρόνου επιβίωσης των σκύλων σε σχέση με αυτούς που λάμβαναν μόνο χημειοθεραπεία. Οι δύο αυτές θεραπείες φαίνεται πως έχουν ισχυρή συνεργική δράση που αποτρέπει την υποτροπή της νόσου.
Στους ανθρώπους χρησιμοποιούνται εμβόλια (πχ καρκίνο προστάτη) τα οποία φέρουν με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής δενδριτικά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος τα οποία δρουν «ανοσοενισχυτικά». Παρόλα αυτά το κόστος παραγωγής είναι ιδιαίτερα υψηλό ενώ απαιτούνται πολυάριθμες συνεδρίες που συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων και λευκαφαίρεση. Οι επιστήμονες από την Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια υπέθεσαν ότι θα μπορούσαν στη θέση των δενδριτικών κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος να χρησιμοποιήσουν τα Β-λεμφοκύτταρα , τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν από μικρό δείγμα αίματος και χωρίς τι διαδικασία της λευκαφαίρεσης.
Έτσι προχώρησαν στη λήψη αίματος από σκύλους με λέμφωμα τύπου non-Hodgkin’s και έκαναν καλλιέργεια B-λεμφοκυττάρων. Στα κύτταρα αυτά έκαναν μεταφόρτωση RNA από τον όγκο του εκάστοτε ασθενή. Στη συνέχεια ακολουθούσε η έγχυση στους σκύλους.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι σκύλοι που δέχτηκαν τόσο το εμβόλιο όσο και τη χημειοθεραπεία εμφάνισαν σημαντική αύξηση στον χρόνο επιβιωσής τους σε ποσοστό που ξεπέρασε το 40%. Αντίθετα το ποσοστό των σκύλων που δέχτηκαν μονο χημειοθεραπεία και ο χρόνος επιβίωσης ήταν σημαντικά αυξημένος άγγιξε μόλις το 7%.
Η έρευνα συνεχίζεται με σκοπό την βελτιστοποίηση σε επίπεδο B-λεμφοκυττάρων προκειμένου οι επιστήμονες να πετύχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Σε αυτή συμμετέχουν οι : Nicola Mason , Αναπληρωτής Καθηγητής Κτηνιατρικής στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, Robert H. Vonderheide, Αναπληρωτής Καθηγητής Αιμοτολογίας και Ογκολογία στην Ιατρική Σχολή του Perelman, Karin U. Sorenmo, Αναπληρωτής Καθηγητή Ογκολογίας στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Στην έρευνα επίσης συνέβαλαν και οι κτηνίατροι Erika Krick, Beth Overley and Thomas P. Gregor από την Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο ανοιχτής πρόσβασης επιστημονικό περιοδικό PLOS ONE.
diagnovet.gr
