Η νόσος έχει διπλό χαρακτήρα αναφορικά με την εκδήλωσή της στα ζώα διαφορετικών ηλικιών. Συνήθως, τα συμπτώματα εμφανίζονται στην ηλικία των 4-12 μηνών ή/και σε ηλικία μεγαλύτερη των 15 μηνών. Υπάρχει, δηλαδή, ένα ενδιάμεσο χρονικό διάστημα στο στο οποίο ζώα με δυσπλαστικά ισχία δεν εμφανίζουν κλινικά συμπτώματα. Η συμπτωματολογία, ανάλογα με την ηλικία, είναι αποτέλεσμα της αστάθειας της άρθρωσης ή της οστεοαρθρίτιδας που ακολουθεί.
Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα εμφανίζονται, συνήθως, στην ηλικία των 4-12 μηνών και οφείλονται στην αστάθεια της άρθρωσης του ισχίου. Καθώς ο αρθρικός θύλακος παχύνεται, η περιαρθρική μυική μάζα αναπτύσσεται και τα οστά αναδιαμορφώνονται, η άρθρωση σταθεροποιείται και τα κλινικά συμπτώματα υποχωρούν.
Κλινικά η νόσος εκδηλώνεται πάλι στην ηλικία των 15, περίπου, μηνών οπότε η οστεροαρθρίτιδα έχει, συνήθως, προχωρήσει τόσο ώστε ο πόνος να δυσχεραίνει τη λειτουργία της άρθρωσης. Ζώα στα οποία η αρχική αστάθεια της άρθρωσης είναι μικρού βαθμού, πρωτοεμφανίζουν κλινικά συμπτώματα σε μεγάλη ηλικία λόγω της προχωρημένης οστεοαρθρίτιδας, ενώ σε ζώα με έντονη αστάθεια η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να γίνει κλινικά εμφανής πριν την ενηλικίωση. Στα αρχικά στάδια την νόσου η κλινική εκδήλωση μπορεί να είναι οξεία λόγω μικρορωγμών του οστού κάτω από την αρθρική επιφάνεια της κοτύλης ή λόγω εξαρθρήματος. Στα επόμενα στάδια η εκδήλωση έχει, συνήθως, χρόνιο χαρακτήρα.
Νοσήματα με παρόμοια κλινικά συμπτώματα είναι το εξάρθρημα της επιγονατίδας, η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, η άσηπτη νέκρωση της κεφαλής του μηριαίου οστού (Legg-Calve-Perthes disease), η οστεοχόνδρωση των αρθρώσεων του γόνατος και του ταρσού, η εκφυλιστική μυελοπάθεια και το οσφυοϊερό σύνδρομο.
Χρήστος Νικολάου, Κτηνίατρος, MCRVS
diagnovet
