Στην αρχή όταν το σκυλί είναι κουτάβι «τρώμε» ώρες να συζητάμε τι θα φάει, τι πρέπει να φάει, τι έφαγε, τι δεν έφαγε. Και όχι μόνο το συζητάμε αλλά συμβουλευόμαστε και τον κτηνίατρο και μάλιστα σε τακτά χρονικά διαστήματα, αφού έτσι και αλλιώς οι επισκέψεις μας στο ιατρείο του για τις ανάγκες του κουταβιού είναι συχνές. Μια αντίστοιχη κατάσταση όπως με τον παιδίατρο, όταν το παιδί είναι μωρό και τρώει για πρώτη φορά αβγό, ψάρι κλπ. Όσο ο σκύλος όμως μεγαλώνει το θέμα «διατροφή» μπαίνει συχνά σε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μοίρα αφού τα θέματα των συζητήσεων πολλές φορές περιορίζονται στην «επικαιρότητα» αλλά και τα πιο πρακτικά καθημερινά πρακτικά ζητήματα. «Ποιος θα τον πάει βόλτα…», «… ποιος θα τον πάει για κούρεμα», «πότε επιτέλους θα κάνει μπάνιο» κλπ. Έτσι άθελα μας, η διατροφή του ενσωματώνεται συχνά στον «οικογενειακό» προγραμματισμό υπό τον τίτλο «τι θα φάμε αύριο». Σε αυτό πνεύμα ο σκύλος μας, υιοθετεί τις διατροφικές συνήθειες της οικογένειας μας. Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει αν η οικογένεια αποτελείται από περισσότερα άτομα. Το θέμα δεν είναι αν εμείς τρώμε σωστά, αλλά αν αυτό το «σωστά», είναι σωστό και για τον σκύλο μας. Για να ξαναγίνει συζήτηση για την διατροφή του, και μάλιστα εφ’ όλης της ύλης.
Ο σκύλος δεν είναι σκουπιδοτενεκές !
Είναι συνήθεια πολλών από εσάς να παρερμηνεύετε τη λαχτάρα του κατοικιδίου σας για συντροφικότητα με τις μπουκιές-κεράσματα που του προσφέρετε. Αυτό συνήθως συμβαίνει την ώρα που μαγειρεύετε, τρώτε όλοι μαζί ή μαζεύετε το τραπέζι στο οποίο μόλις φάγατε. Τι πιο «λογικό» και συνηθισμένο από έναν σκύλο που περιφέρεται στα πόδια σας και τσιμπολογάει μεζεδάκια; Λίγο πέτσα από κοτόπουλο, λίγο μπριζόλα με το κοκαλάκι, λίγο ψωμί, λίγο τυρί, κάποιο φρούτο.
Ο σκύλος μόνο χαζός δεν είναι. Ξέρει να περιμένει και να ζητιανεύει. Δεν μπορείτε όμως να φανταστείτε, πόσο κακό του κάνετε κερνώντας τον. Οι πέτσες λόγω της μεγάλης τους περιεκτικότητας σε λίπος θα του προκαλέσουν διάρροια (την οποία αν το δείτε τελείως πρακτικά θα αναγκαστείτε μάλιστα να καθαρίσετε). Η διάρροια θα τον εξαντλήσει, η μικροβιακή χλωρίδα του εντέρου του θα αλλάξει και σύντομα θα καταλήξει σε κόπρανα με βλέννη. Στην συνέχεια θα χρειαστεί να πάτε στον κτηνίατρο, να τον εξετάσει να του γράψει φάρμακα, τα οποία θα πρέπει να αγοράσετε και φυσικά να θυμόσαστε να του τα δίνετε μέχρι να συνέλθει. Σκεφτείτε λοιπόν: Aξίζει αλήθεια τόση ταλαιπωρία για μια παλιοπέτσα;
Καλοκαιράκι… καιρός για «λαδερά»
Τα υπολείμματα από κάποιο λαδερό και διάρροια να μην του δημιουργήσουν, σιγά - σιγά θα «δείξουν» στο τρίχωμα του. Εκεί που το «καμένο» λάδι θα δράσει σαν «θαμπωτικό» δημιουργώντας πιθανότατα και «πιτυρίδα». Και επειδή ευτυχώς δεν θα το «λούσετε με … για να δείτε» το ζώο θα έχει φαγούρα και στο τέλος θα κάνει ολόκληρες πληγές από το ξύσιμο.
Έλα εδώ μικρό «γλυκό» μου
Τα γλυκίσματα και τα αμυλούχα μπορεί να τα ξετρελαίνουν αλλά είναι εξαιρετικά επιζήμια για την υγεία τους. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ ανθρώπινου μεταβολισμού και μεταβολισμού του σκύλου. Ο άνθρωπος μπορεί και πέμπει τους υδατάνθρακες πολύ εύκολα ενώ το λίπος το αποταμιεύει. Ο σκύλος μπορεί να πέμπει πολύ εύκολα το λίπος και καθόλου καλά τους υδατάνθρακες.
Όσο για τα φρούτα είναι νομίζω εύκολα κατανοητό ότι οι πολλές φυτικές ίνες θα προκαλέσουν στον σκύλο κολίτιδα.
O ασφαλέστερος τρόπος να σκοτώσεις αλλά και να ταλαιπωρήσεις ένα σκύλο είναι δίνοντάς του να τρώει κόκαλα. Ίσως το μεγαλύτερο κακό το έκανε αυτός που θεώρησε τα κόκαλα σαν σκυλοτροφή. Δεν υπάρχει πιο δυσάρεστο θέαμα από ένα σκύλο που σφαδάζει από τους πόνους έχοντας κάποιο κόκαλο καρφωμένο στο στομάχι ή το έντερό του. Οι σκύλοι που τρώνε κόκαλα πάσχουν συνήθως από η δυσκοιλιότητα, η οποία είναι η συνηθέστερη παρενέργεια που τους προκαλούν. Ίσως είναι δύσκολο να το πιστέψετε γιατί ο σκύλος θρυμματίζει τα κόκαλα. Όταν όμως κάποιο μεγάλο κόκαλο περάσει στο στομάχι και το έντερο τότε είναι συχνή η περιτονίτιδα και ο θάνατος.
Ο σκύλος πρέπει να τρώει χόρτα
Κάποιες φορές λόγω δυσπεψίας ο σκύλος αναζητεί χόρτα ώστε να ανακουφιστεί και ίσως να κάνει εμετό για να απαλλαγεί από το σώμα που του προκάλεσε τη δυσπεψία. Οι φυτικές ίνες όμως ερεθίζουν το πεπτικό του σκύλου και προκαλούν κολίτιδα. Τέλος είναι πολύ πιθανό, μαζί με τα χόρτα να φάει και κάποιο δηλητήριο με το οποίο είναι ψεκασμένα.
Ο σκύλος δεν είναι παμφάγο όπως ο άνθρωπος. Είναι σαρκοφάγο και το πεπτικό του έχει έτσι φτιαχτεί ώστε να πέμπει πιο απλές τροφές από τον άνθρωπο. Σημειώστε επίσης ότι τα μεταβολικά νοσήματα χρειάζονται αρκετούς μήνες ή και χρόνια μέχρι να εκδηλωθούν. Τέτοια μεταβολικά νοσήματα όπως ο διαβήτης, η παχυσαρκία, παθήσεις του παγκρέατος, των νεφρών και του ήπατος, κάνουν τη ζωή του κατοικιδίου μας δυσκολότερη και σε πολλές περιπτώσεις συντομότερη.
Το κεφάλαιο της διατροφής των κατοικίδιων είναι τεράστιο και μόνο πρόσφατα έχει ανοίξει (αυτό σημαίνει ότι στα επόμενα ΓΑΒ θα επανέλθουμε σε θέματα σωστής διατροφής). Σαν μία γενική συμβουλή πάντως θα σας έλεγα ότι το σωστότερο είναι να ρωτάτε το γιατρό σας για τη δίαιτα του κατοικίδιου σας και όχι κάποιον «που ξέρει». Γιατί και η γειτόνισσά σας μπορεί να έχει 5 παιδιά ,το δικό σας παιδί όμως θα το πάτε στον παιδίατρο και όχι σε εκείνη.
Ηλιόπουλος Γιώργος
Κτηνίατρος
