Πάντα θαύμαζα όσους έχουν ανεξάντλητη υπομονή και αντοχές. Αυτούς που γουστάρουν τα εξτρήμ σπόρ και δεν κολλάνε πουθενά.
Εμένα η υπομονή, με έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Τη θέση της έχει πάρει η βεβαιότητα πως δεν υπάρχει περίπτωση όσο ζω, να καταφέρω να βγάλω άκρη με τους ανθρώπους, χωρίς να γίνουμε μπάχαλο.
Όσες φορές έχω συναντήσει κηδεμόνες με τα σκυλιά τους στην παραλία, με πιάνουν ανάμεικτα συναισθήματα.
Χαρά που τους βλέπω, ζήλεια που δεν έχω τον δικό μου, αγανάκτηση για τις μανούρες και τα ευτράπελα και φυσικά τύψεις που ο σκύλος μου κάθεται σπίτι όσο εγώ «απολαμβάνω» τις Ελληνικές παραλίες.
Για να κάνεις ό,τι γουστάρεις σε αυτή τη ζωή, το έχουμε ξαναπεί -αλλά κανένας δεν πέθανε από την επανάληψη- πρέπει να είσαι παιδί-γονιός-δίποδος ή αναίσθητος-δίποδος.
Αν είσαι οτιδήποτε άλλο, λυπάμαι, έχασες. Έχεις όμως τη «χαρά» να συμμετέχεις σε όσα αυτοί κάνουν, ως απλός παρατηρητής, μουγκός κι ασάλευτος.
Μπορείς να είσαι λοιπόν, «είδωλο» με την παρέα σου.
Να ουρλιάζετε όσο θέλετε, να καπνίζετε όσο αντέχετε, να φυτεύετε γόπες όπου σας κάνει κέφι, ακόμα και στη σαγιονάρα του διπλανού.
Αν σας κάνει παρατήρηση, βρίστε τον με λεξιλόγιο που και οι μαουνιέρηδες αγνοούν. Γιατί, ντροπή του, του άθλιου!
Είναι δυνατόν να ενοχλείται ο γελοίος που δίπλα από το παιδάκι του έχετε πετάξει όλο το βύζο απέξω;
Που δείχνετε η μια στην άλλη, αλλά και σε όλη την παραλία, τα τατού που έχετε κάνει στο σφικτήρα σας; (μη ρωτάτε τι εστί, νομίζω καταλαβαινόμαστε) και ο καημένος να πρέπει να απαντήσει στην κορούλα του «Εγώ μπαμπά, γιατί έχω τρίχες εκεί; Μπορώ να τις βγάλω και να χτυπήσω έναν Τουίτι;».
Αίσχος του που δε θέλει να ακούσει «εκπαιδευτική» συζήτηση για το πόσες ακόμα στάσεις υπάρχουν, που οι ηλίθιοι του Κάμα Σούτρα δεν τις λένε στον κόσμο, όμως εσείς με τον Βαγγέλα τις κάνατε το προηγούμενο βράδι.
Που δεν αντέχει να σας ακούει να «λούζετε» με βρισιές τον γκόμενο στο κινητό και να σπάτε μπουκάλι από μπύρες.
Τι να πρωτοκάνει; Να ψάξει να βρει ωτοασπίδες για το παιδί; Να μαζέψει τα γυαλιά μην κοπεί;
Ή να σηκωθεί να πάει παραπέρα;
Πάει παραπέρα… Για να βρει σφίχτες και ρακέτες. Το ζητάει το κορμάκι του το ουρανοκατέβατο μπαλάκι.
Τις γελοίες συζητήσεις για το ποια είναι «αστέρι», «δεκάρι», «φόλα», «καλή για έναν κρύο κι έξω από την πόρτα», «αλλοδαπή, μήπως κολλήσουμε και τίποτα;» μεταξύ κλανιάς, ρεψίματος και μπόλικου ξυσίματος αφαλού και όλων των ευαίσθητων περιοχών.
Ξαναμαζεύει και πάει ακόμα πιο εκεί… Για να πέσει σε μια πολυπληθή οικογένεια.
Γιαγιάδες, παππούδες, εγγόνια, θειές-μπαρμπάδες και δε συμμαζεύεται. Ουρλιάζουν όλοι εν χορώ.
«Κωστάκηηη! Έβγα παιδί μου, έλα να φας! Μη μου κάνεις εμένα νάζια. Έλα να φας το φαγητό σου, αλλιώς θα έρθω να σε δείρω! Κακομαθημένε!».
«Βασούλααα! Μη! Μη παιδί μου πνίγεις την αδερφή σου! Δε θα σε πάω βόλτα το βράδυ!».
«Γιωργάκηηη! Μην πίνεις το αντιηλιακό βρε βλαμμένο! Θα δηλητηριαστείς και θα σε τρέχουμε!».
Όλα όσα θέλουν να πουν, πρέπει οπωσδήποτε να τα ουρλιάξουν από απόσταση τεσσάρων μέτρων.
Κανένας δε θέλει να είναι δίπλα στα παιδιά. Τα αμολάνε στην παραλία. Όποιο πνιγεί, πνίγηκε! Δεν πειράζει, θα κάνουν άλλο.
Τι να γίνει και με τα παιδάκια; Παιδάκια είναι, να μην παίξουν; Να μην τρέξουν πάνω από τους λουόμενους να ξεκοιλιάσουν κάνα-δυο που θα είναι ξαπλανταριασμένοι και θα λιάζονται;
Πού πας φίλε και μου χαλαρώνεις αμέριμνος με την καπελαδούρα; Μόνο αν είχες ατσάλινους κοιλιακούς και χαλύβδινα τα υπόλοιπα μέλη του σώματος δικαιολογείται. Αλλιώς, πάρε πόνο να χεις.
Πάρε κι ένα αγκωνάρι κατακέφαλο και πήγαινε μέσα στα αίματα να παραπονεθείς στη μανούλα Βούδα, που 'χει ένα γιγάντιο τάπερ με καρπούζι και σαβουριάζει στο ένα χέρι και στο άλλο το Άρλεκιν.
«Συγγνώμη, ο γιος σας μου πέταξε ένα βράχο στο κεφάλι και κόντεψε να με σκοτώσει».
«Μην είστε υπερβολικός. Βότσαλο είναι, λίγο μεγάλο βέβαια, αλλά βότσαλο. Πώς κάνετε έτσι;».
Πώς κάνεις έτσι ρε φίλε; Καλά σου λέει. Φαντάρος δεν έχεις πάει; Πονάνε ωρέ τα παλικάρια; Τώρα, αν χρειαστείς καμιά δεκαριά ράμματα και μαγνητική για να δουν το μέγεθος των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, πρέπει να το κάνεις θέμα;
Το άσμα το λέει ξεκάθαρα…«Οι άντρες δεν κλαίνε!».
Γι’ αυτό, να μην κλάψεις ούτε όταν βρεθείς δίπλα από μια στοίβα με σκουπίδια: τις πάνες του μωρού, τα φλούδια από όσα χλαπάκιασαν, τα κουτάκια από τα αναψυκτικά, τα αλουμινόχαρτα, τις χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες και λοιπά.
Να ευχαριστείς την τύχη σου αν δεν την πάθεις όπως εγώ, που βρέθηκα τετ-α-τετ με χρησιμοποιημένη σερβιέτα κι από την υστερία μου ήθελα να πάω να χτυπήσω αντιτετανικό ορό.
Ακόμα ψάχνω, να καταλάβω, πώς; Μαγιό αλλάζουμε οκ…Σερβιέτα πώς αλλάζεις στην παραλία; Πώς την πετάς και δε σε είδανε να στην τρίψουν στη μούρη;
Αλλά, τι λέγαμε;…Α, ναι! Για τα σκυλιά στις παραλίες.
Αυτά που κάθονται δίπλα στον κηδεμόνα τους, που δε γαυγίζουν, δεν τρώνε, δεν κατουράνε στο νερό, δεν επιπλέουν οι κουράδες τους δίπλα στους λουόμενους.
Όσες επιπλέουν είναι του παππού που βολεύεται μέσα…Οι σκύλοι θέλουν έξω και σε χώμα.
Τα σκυλιά που δεν καπνίζουν, δε βρίζουν, δεν παίζουν ρακέτες, δεν πετάνε βοτσαλάκια και που έχουν κάνει όλα τους εμβόλια κι έχουν μαζί και το βιβλιάριό τους.
Αυτά τα σκυλιά λοιπόν, είναι αδιανόητο να γίνουν δεκτά στις παραλίες!
Εγώ, συμφωνώ.
Στις οργανωμένες παραλίες με όλο το ανθρωπομάνι, δεν πρέπει να πηγαίνετε τους σκύλους σας!
Θα πάθουν κρίση πανικού από τη φασαρία. Μπορεί να κοπούν με γυαλιά ή τσίγκινα καπάκια. Να καταπιούν αποτσίγαρα.
Να τραυματιστούν από ιπτάμενα αντικείμενα. Να δεχθούν «επίθεση» από παιδάκια, που θα θέλουν να ουρλιάξουν μέσα στα αυτιά τους ή να τα σφίξουν με αγκαλιές ή να τους τραβήξουν ουρές ή και να τα βασανίσουν.
Θα πρέπει επίσης, εσείς να βριστείτε με όλους του άπλυτους, που η σαγιονάρα έχει μαζέψει οκτώ αποικίες μυκήτων, αλλά λένε πως ο δικός σας σκύλος είναι βρώμικος.
Λυπηθείτε τα ζωντανά και μην τα βάλετε δίπλα σε ανθρώπους!
ΥΓ1 . Επειδή έχω δει πολλές φορές σκυλιά στην καυτή άμμο και στον ήλιο, σας παρακαλώ, πάντα να έχετε ομπρέλα και το μπωλάκι με δροσερό νερό που να του ανανεώνετε συχνά. Όχι να το βλέπει ο ήλιος και το νερό να γίνεται βραστό. Σε λίγα λεπτά μπορεί να αρρωστήσει ο σκύλος σας. Δεν του κάνετε χάρη που τον πήρατε μαζί. Αλλιώς, αφήστε τον σπίτι. Και φυσικά μην τον αφήσετε μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε για 2 λεπτά, ούτε καν και με ανοιχτά παράθυρα!
ΥΓ2. Αν είστε σίγουροι πως μπορείτε να μην τον χάσετε, τότε μόνο, πάρτε τον στην παραλία. Πάντα με ταμπελάκι που να έχει τα στοιχεία του, με το λουρί του και δεμένο στο χέρι σας. Έχουν χαθεί εκατοντάδες ζώα και φέτος. Τα περισσότερα, δε θα βρεθούν ποτέ. Έχουν γίνει ένα με την άσφαλτο.
ΥΓ3. Όποιος μου βρει λουόμενο να έχει κάνει όλα του εμβόλια και να μην κουβαλάει έστω μια ασθένεια, να περάσει να του δώσουμε βραβείο!
Τίνα Βάμβουρα
eyedoll.gr
