Η παροιμία «εγώ το ‘πα στο σκύλο μου κι εκείνος στην ουρά του», ισχύει.
Αυτό συνέβη προχθές, που κατέφυγα σ’ αυτόν για βοήθεια.
«Χουάν sos! Έχουμε αφιέρωμα στις πρωταγωνίστριες του Ελληνικού Κινηματογράφου και δεν ξέρω τι να γράψω!».
«Α, σώθηκες…Πώς κολλάμε εμείς τα ζωντανά με τον Ελληνικό Κινηματογράφο; Να μυρίσω τα νύχια κι από τα τέσσερα ποδάρια μου, για να σου βρω τι θα γράψεις;».
Η άπονη τριχόμπαλα, με πλήγωσε βαθειά.
Για να τον εκδικηθώ, πήρα τους δρόμους με τις λάσπες, «να πω τον πόνο μου στις γάτες».
Τζίφος κι εκεί. Κατέληξα να ακούω τον δικό τους. Νιάου και νιάου…
Και τότε μου ‘ρθε! Όχι τίποτα καλό, μη φανταστείς…
Το άσμα μου ‘ρθε «Νιαου βρε γατούλα, με τη ροζ μυτούλα, γατούλα μου μικρή».
Οι γάτες ανατσουτσούρωσαν από φρίκη.
«Ρε, τι βλακείες είναι αυτές;».
«Το έλεγε η Αλίκη στην ταινία Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο».
«Και δεν της δώσανε δυο καντάρια ξύλο; Άκου, η γατούλα φορούσε γοβάκια και φουρό και πήγε στο χορό!…Τι τερατούργημα! Δεν την κάνεις σιγά- σιγά για το σπίτι σου, που ‘ρθες να μας συγχύσεις βραδιάτικα;».
Γύρισα κι έτρεξα να βρω τίποτα άλλα τραγουδάκια να εμπνευστώ, μπας και θυμηθώ καμιά καλή σκηνή από ταινία να την κοτσάρω, για να πω, πως κάτι κατάφερα. Συνειδητοποίησα το προφανές.
Στον Ελληνικό κινηματογράφο, είχε μπόλικα τραγούδια με ζώα. Τα περισσότερα τα είπε η Αλίκη. Κάτι έπρεπε να τραγουδήσει, να γελάσει κι ο λαός (Ενκλέζικο χιούμορ...).
«Ο γλάρος» που τραγούδησε στο «Η Αλίκη στο ναυτικό» μαζί με όλους τους υποτιθέμενους ναύτες και το χοροπήδηξαν με χορογραφία τύπου «είμαι τρίχρονο χαζοχαρούμενο, τσιγκολελέτα», φαντάζομαι πως θα στοίχειωνε για χρόνια τον ύπνο όλων των παιδιών, που θα ‘θελαν να υπηρετήσουν στα καράβια…
«Μάνα δεν πάω, θα ‘χει γλάρο!».
Στην ίδια ταινία, είχε κάνει «επίθεση» και σε έναν «γαϊδαράκο».
«Ντε, βρε γαϊδαράκο ντε, ντε με τα γαϊδούρια τα άλλα, γάιδαρέ μου κουτεντέ…Ντι, βρε γαϊδαράκο ντι, τι τη θέλεις την τρεχάλα, τρέχουν μόνο οι κουτοί».
Κι έλιωνε ο γάιδαρος μες στη ζέστη, με κουβέρτα και καπέλο και την Αλίκη πάνω του, να άδει, να τον λέει και χαζό, να κάνει κΑι υποδείξεις!
Πόσα να αντέξει ο δόλιος; Μα, να μην υπάρχει μια ζωοφιλική οργάνωση να της πει να σκάσει!!
Στην ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο», θα μου πείτε πως φρόντισε ο «Καροτσέρης» να μη χτυπάει το άλογο…
Μην ξεγελιέστε, λέμε…
Προφανώς θα ήθελε να το βασανίσει με περισσότερα τραγούδια, μέχρι να φτάσει στον προορισμό της η άμαξα.
Επίσης, το έλεγαν κι οι στίχοι…Δε βιαζόταν, γιατί είχε την αγάπη της στο πλάι!
Για να μη μιλήσουμε για την ταινία «Σ’ αγαπώ», που έστειλε ένα περιστέρι, το σκότωσαν κάτι εχθροί όπως λέει το τραγούδι και μετά το χόρευε καταχαρούμενη, ντυμένη χίπισσα, κουνάμενη, σινάμενη και με φιγούρες ξεχαρβαλωμένης κουλίδου.
Πολύ στεναχωρήθηκα και πέρασα στην τζαζ.
«Η κόμισα της Κέρκυρας» με Ρένα Βλαχοπούλου στο τραγούδι « Το πετεινάρι».
Πώς ένα παιδικό τραγούδι, σου φτιάχνει τη διάθεση με τη φωνή της, την ενορχήστρωση και τις αυτοσαρκαστικές της φιγούρες!
Σε αυτό το τραγούδι, ήρθε κι ο Χουάν να δει τι γίνεται.
Το «Χρυσόψαρο» από το «Το Κοροϊδάκι της δεσποινίδος» με την Τζένη Καρέζη, του άρεσε πιο πολύ όμως. Μάλλον, επειδή την πάτησε η γάτα!
Την ουρά του πάντως, την κούνησε ρυθμικά στο γάιδαρο «κυρ Μέντιο» με τη Γεωργία Βασιλειάδου από την ταινία «Ο θησαυρός του μακαρίτη».
«Τι έγινε Χουάν; Σου άρεσε το άσμα;».
«Όχι. Μου άρεσαν τα βιολιά και το καπέλο της!».
«Το κειμενάκι σου άρεσε;».
«Το κείμενο καλό είναι, ο Ελληνικός κινηματογράφος είναι πολύ μάπα, που από ζωοφιλικό αίσθημα, με το ζόρι πιάνει τη βάση.
Ξεχνιέται πώς πέταγε η Βουγιούκλω τα σκυλιά από την αγκαλιά της, σαν να΄τανε αράχνες; Αυτό γιατί δεν το ΄πες;» .
Τίνα Βάμβουρα
eyedoll.gr
