Το ένστικτο του κυνηγού, βαθιά ριζωμένο μέσα σε κάθε σκύλο, κληρονομιά από τον... προπάππου του τον λύκο, μπορεί να τον κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο. Ειδικά όταν «ξυπνήσει» σε έναν μεγάλο σκύλο και «δει» ως θήραμά του έναν άλλο, μινιόν σκύλο.
Ο σκύλος παρότι ένα κατοικίδιο που έχει «εντυπωμένη» στο DNA του τη «φιλία» του με τον άνθρωπο, έχει παράλληλα και κάποια άγρια ένστικτα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου πως δεν είναι παρά ο εξημερωμένος απόγονος του λύκου. Βέβαια οι λύκοι έχουν όλοι λίγο πολύ το ίδιο μέγεθος ενώ ο σκύλος έχει εκτραφεί και διασταυρωθεί κατά τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργηθούν άπειρες ράτσες με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά και μεγέθη.
Ωστόσο σε όλους τους σκύλους, αν και η ένταση του ενδιαφέροντος ποικίλει ανάλογα με τη ράτσα, αρέσει να κυνηγούν μπάλες, ξύλα και διάφορα αντικείμενα που τους πετάμε για να παίξουν. Αυτή η διάθεση είναι η συμπεριφορά του κυνηγού που φαίνεται να «ξυπνά» ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένουμε. Για αυτό σε συγκεκριμένες ράτσες είναι πιο έντονη. Παραδείγματος χάριν, στα τεριέ, στα τσοπανόσκυλα κόλεϊ (border collies herd sheep) κ.ά., αρέσει πολύ να σκοτώνουν μικρά ζώα. Επίσης τα βλέπουμε να εκδηλώνουν αυτή τη συμπεριφορά σε λούτρινα ζωάκια τα οποία τραντάζουν με δύναμη στην προσπάθειά τους να τα... εξοντώσουν.
Δαυίδ εναντίων Γολιάθ
Τα σοβαρά προβλήματα ωστόσο αρχίζουν όταν το ένστικτο του κυνηγού παίρνει σάρκα και οστά στη θέα άλλων σκύλων. Ακόμα και ο πιο ήρεμος σκύλος που ποτέ δεν έχει «εκρήξεις» είναι πιθανό να εκδηλώσει αυτήν την επιθετικότητα υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Καθότι ενστικτώδης, αυτή η συμπεριφορά εγείρεται ξαφνικά εφόσον συντρέχουν οι λόγοι. Για παράδειγμα, εάν ένας σκύλος φοβηθεί όταν πέσει... μουσούδα με μουσούδα με έναν άλλο και τραπεί σε... άτακτη φυγή, τότε αμέσως δημιουργούνται συνθήκες κυνηγιού. Ο ένας υιοθετεί συμπεριφορά θηράματος ενώ ο άλλος, όσο ήπιος κι αν είναι στην καθημερινότητά του, μετατρέπεται σε κυνηγό που τρέχει πίσω από το θύμα του. Φυσικά αυτό το «παιχνίδι» διευκολύνεται αν ο κυνηγός είναι μεγαλόσωμος και το θήραμα μικρόσωμο.
Ανάλογες αντιδράσεις έχουμε όταν κατά τη διάρκεια ενός «σκυλοκαυγά», το ένα ζωάκι βγάζει κραυγές πανικού και παλεύει να ξεφύγει. Εδώ τα πράγματα μπορεί να βγουν εκτός ελέγχου γιατί ο ισχυρός μπορεί να τραυματίσει σοβαρά τον αδύναμο, ή ακόμα και να τον οδηγήσει στο θάνατο. Κι αυτό γιατί οι δαγκωματιές υπό αυτές τις συνθήκες είναι πιο ισχυρές ενώ συνοδεύονται και από το ανάλογο τράνταγμα που μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Ιδιαίτερα όταν, όπως προαναφέρθηκε, οι δύο αντίπαλοι δεν «παίζουν» επί ίσοις όροις, αφού ο ένας είναι μεγάλος και άλλος μικρός σε μέγεθος.
Συνεπώς δεν πρέπει να αφήνουμε χωρίς επιτήρηση δύο σκύλους με πολύ διαφορετικό... εκτόπισμα γιατί είναι πιθανόν ο μεγάλος να δει ως «παιχνίδι» τον μικρό και να έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Κάτι τέτοιο πρέπει να αποφεύγεται ιδιαίτερα όταν ο μεγαλόσωμος έχει... βεβαρυμένο παρελθόν ενώ ο μικρόσωμος δεν διακρίνεται για τη... ψυχραιμία του. Ειδικά όταν θέλουμε να έχουμε στο σπίτι δύο τετράποδους φίλους επιβάλλεται, να μην έχουν τεράστια διαφορά μεταξύ τους και ο μικρός να έχει τουλάχιστον το μισό βάρος του μεγάλου. Σε κάθε περίπτωση η πιο σοφή επιλογή θα ήταν να είναι περίπου ίδιοι ώστε να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις.
katoikidio.com
