«Δεν ξέρω πως βρέθηκα εκεί που το λένε Πάχη... Η όσφρηση μου με τράβηξε
κατευθείαν προς μία μαύρη καλλονή που την φωνάζανε Μέλανυ. Εκεί βρήκα
φαγητό και μια κυρία που ερχόταν κάθε μέρα, χαμογελαστή και ευγενική.
Της κουνούσα την ουρά μου, την ακολουθούσα και αυτή όλο γελούσε... Την
Μέλανυ την πήραν και την έφεραν πίσω μια εβδομάδα μετά... Άλλα για την
όσφρηση μου ήταν πια αδιάφορη.
Ένα μήνα μετά ήρθε ένα άλλο αυτοκίνητο με γελαστούς ανθρώπους που την
αγκάλιαζαν και την χάιδευαν και την πέρασαν ένα όμορφο χρωματιστό
κολάρο... και εκείνη έφυγε μαζί τους. Δεν την ξαναείδα ποτέ.
Αποχαιρέτησα σιωπηλά την φίλη μου μέχρι που το αυτοκίνητο χάθηκε. Από
τότε η παρέα μου ήταν ο Φάτσο, ο Κόλευ, η Σουζάνα και το Σουζανάκι και ο
Γουφ. Η Παραλία της Πάχης ήταν ο απέραντος παιχνιδότοπος μας, ό,τι μας
χάρισε η φύση για να ζούμε ευτυχισμένοι.
Μια μέρα ο Φάτσο και ο Γουφ ανέβηκαν στο βουνό για παιχνίδι. Ξέραμε,
ότι εκεί δεν πρέπει να πηγαίνουμε, γιατί δεν μας ήθελαν. Τους είπαμε να
μην πάνε, να μείνουν μαζί μας. Δεν μας άκουσαν. Χάθηκαν.
Από τότε δεν τους ξαναείδα ποτέ. Μια μέρα, κάποιος έδωσε φαγητό στον
Κόλευ... Πόσο ζήλεψα. Έμεινα όμως μακριά, με τα σάλια μου να τρέχουν από
το στόμα, καταριώντας τον φόβο μου για τους άγνωστους ανθρώπους.
Μετά από λίγο ο Κόλευ, έπεσε κάτω και άρχισε να τρέμει. Πήγα από πάνω
του και άρχισα να φωνάζω για βοήθεια. Πολύ σύντομα ήρθε και η καλή κυρία
τρέχοντας και φώναζε σε κάτι που κρατούσε στο αυτί της.
Της κούνησα την ουρά μου και την ακολούθησα αλλά εκείνη δεν γελούσε
καθόλου ότι και να έκανα. Τον πήραν με ένα αυτοκίνητο και δεν τον
ξαναείδα ποτέ πια. Όλα ήταν ήρεμα μέχρι, που ένα πρωί άκουσα τον
Μπεζουλίτο να ουρλιάζει και να κλαίει...
Πονούσε πολύ. Φοβήθηκα και κρύφτηκα πίσω από ένα αυτοκίνητο. Ήρθαν δύο
άνθρωποι και προσπαθούσαν να τον πάρουν μαζί του. Αυτός έκλαιγε και
φώναζε "Μην μου κάνετε άλλο κακό. Πονάω!"
Όταν τον έβγαλαν κάτω από το τροχόσπιτο, είδα μια τεράστια πληγή στο
πόδι του. Καυστικό υγρό είπαν. Η κυρία μου είπε ότι θα γίνει καλά. Τον
Μπεζουλίτο τον έβλεπα, όταν έκανα βόλτες μακριά από την Πάχη.
Εκείνος δεν ξαναήρθε ποτέ όμως εκεί. Πάντα έμενε μακριά πια από την
παραλία. Ένα πρωί, η Σούζυ πλησίασε για να φάει από κάποιον που δεν μας
είχε ταΐσει ποτέ. Μου φάνηκε περίεργο... Της φώναξα δυνατά να μην πάει.
Το Σουζανάκι με άκουσε και έφυγε. Η Σουζάνα σε λίγο έπεσε κάτω, όπως ο
Κόλευ. Φώναζα όσο μπορούσα πιο δυνατά άλλα κανείς δεν ερχόταν. Την
τράβηξα να πάμε σ’ ένα σπίτι, που ήξερα ότι θα την φροντίσουν.
Μόλις την είδαν, την έβαλαν και αυτή στο αυτοκίνητο και έφυγαν. Ξέρω,
ότι δεν θα την ξαναδώ ποτέ, αλλά κάτι στον αέρα μου λέει ότι η Σούζυ θα
είναι για πάντα στην Πάχη, που μεγάλωσε και αγάπησε. Μου φώναξε
φεύγοντας ανάμεσα από τους λυγμούς και τους σπασμούς της "Πρόσεχε την
κόρη μου".
Έτρεξα να προλάβω το Σουζανάκι... Τον είδα. Την χτυπούσε και εκείνη
μέσα στα αίματα με κοιτούσε μέσα στα μάτια και μου έλεγε "Φύγε μακριά".
Δεν μπορούσα να την βοηθήσω. Ο τρόμος με έκανε να παραλύσω για λίγο και
μετά το έβαλα στα πόδια. Έτρεξα φοβισμένος προς τον απέραντο
παιχνιδότοπο μας χωρίς να ξέρω, που να πάω. Ήταν άδειος και τρομακτικός,
φοβόμουν.
Την άλλη μέρα ήρθε η καλή κυρία χαμογελώντας. Το χαμόγελο της ήταν
παγωμένο και έκλαιγε. Με αγκάλιαζε σφικτά και με χάιδευε όπως καμιά άλλη
φορά. "Έλα Μακρυμούρη, φεύγουμε. Δεν πρέπει να μείνεις εδώ". Μπήκα και
εγώ στο αυτοκίνητο. Αυτό που πήρε όλους του φίλους μου μακριά....
Κοιτούσα πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου ξέροντας, ότι δεν θα ξαναδώ
ποτέ την Πάχη. Για λίγο δίστασα, ήθελα να μείνω... Εκεί ήταν η ζωή μου,
το σπίτι μου και οι αναμνήσεις μου. Εδώ που είμαι σήμερα είναι ωραία και
έχω καινούργιους φίλους...
Κάποιες φορές, όταν πέφτει ο ήλιος, ξαπλώνω και θυμάμαι τον Μπεζουλίτο,
τον Κόλευ, τον Φάτσο, τον Γούφ, τη Μέλανυ, τη Σουζάνα και το
Σουζανάκι... Σκέφτομαι την παραλία και πόσο ωραία περνούσαμε εκεί.
Έμαθα, ότι μαζεύτηκαν πολλοί άνθρωποι εκεί από όλη την Αθήνα και
φώναζαν, γι' αυτόν που πήρε τους φίλους μου και μαζί ένα κομμάτι από την
ψυχή μου.
Λένε ότι είναι δύσκολο να υιοθετηθώ γιατί είμαι συνηθισμένος. Αλλά θέλω
να προσπαθήσω. Δεν είμαι συνηθισμένος... Είμαι εγώ. Υπάρχω. Ζω. Είμαι ο
μόνος που επιβίωσε από την Πάχη, είμαι ο Φυγάς... Από σήμερα λέγομαι
Fuego. Και εξαγόρασα την ζωή μου με τίμημα πολύ οδυνηρές αναμνήσεις.
Ο χρόνος όμως θα τα ομορφύνει όλα... Κρατάω στην ψυχή μου, τον ήλιο,
την παραλία και την παλιοπαρέα μου... Αλλά θέλω και έναν άνθρωπο για να
τα μοιραστώ.
Διαφορετικά, τίποτα δεν θα έχει πια νόημα. Μια ζωή θα τρέχω να κρυφτώ από την κακία και τον κίνδυνο στους δρόμους...
Είμαι ο Φυγάς αλλά ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί... Και σε περιμένω για να μου δώσεις ένα όνομα μέσα από την καρδιά σου!»
Η Φιλοζωική Κίνηση Μεγάρων – Ν. Περάμου (Αρ. Πρωτοδικείου 21741/98),
αναζητεί την κατάλληλη οικογένεια γι’ αυτόν τον σκυλάκο. Αν ενδιαφέρεστε
για τον Φυγά καλέστε στα τηλέφωνα: 6980172327, 6983601105, 6984174296,
email: filozwiki.kinisi@gmail.com.
