Λέγεται
Ναυσικά Ντάτσουλη, είναι ζωόφιλη, έχει αφιερώσει τη ζωή της στην
προστασία και φροντίδα των αδέσποτων και αναξιοπαθούντων σκύλων της
Αττικής. Σ’έναν ιδιωτικό χώρο, στο Κορωπί, φιλοξενεί περίπου 200 ζωάκια,
προσφέροντας τους όσα μπορεί. Μόνη και αβοήθητη από τους πάντες, πλην
ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων. Για το δράμα της αλλά και για την
προσφορά της ο ζωγράφος, καθηγητής Δημήτρης Μυταράς έστειλε την παρακάτω
επιστολή:Aγαπητοί φίλοι
Θερμή παράκληση για όσους αγαπούν τα ζώα όπως εγώ. «Ζώα που ταλαιπωρούνται, αδέσποτα και εγκαταλελειμμένα που πεθαίνουν καθημερινά.»
ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ, ας βοηθήσουμε όλοι μας την κυρία Ναυσικά Ντάτσουλη η οποία έχει αφιερώσει τη ζωή της στα φτωχά αυτά πλάσματα.
Στείλτε ό,τι μπορείτε. Ας στείλουμε ό,τι μπορούμε.
Χωρίς στοργή και περίθαλψη.
Στη συνέχεια φιλοξενούμε ένα κείμενο της ιδίας της κυρίας Ντάτσουλη με σκέψεις και διαπιστώσεις για τη μοίρα των άτυχων ζώων, αλλά και με έκκληση προς κάθε ευαίσθητο και πολιτισμένο άνθρωπο να μην τους γυρίζει την πλάτη:
Όλοι έχουμε ευθύνες για τα αδέσποτα ζώα. Κάποτε διάβασα τη γνώμη ενός Γάλλου διανοούμενου που έγραφε ότι «αισθάνομαι υπεύθυνος για τον μακρινό μου πρόγονο που εξημέρωσε τον σκύλο πριν από 15.000 χρόνια.»
Αγωνίζομαι και παλεύω για τη συντήρηση 180 αδέσποτων ζώων. Επωμίζομαι ευθύνες για τις οποίες δεν στηρίζομαι από πουθενά. Δεν θέλουμε αδέσποτα; Να μην τα παράγουμε. Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι πολίτες, φορείς, αυτοδιοίκηση. Στα ενδιαφέροντα κάθε πολίτη δεν υπάρχουν η μέριμνα, η στοργή και ο σεβασμός στις μορφές ζωής που ζουν κοντά μας ή μακριά μας. Μας προσφέρουν αυτό που δεν έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τη ζωή. Κι αυτή η απουσία στοργής και περίθαλψης βρίσκεται και στο κέντρο εξουσίας (δήμοι) μικρά και μεγάλα.
Άλλωστε, οι εντολοδόχοι της κοινωνίας κάνουν αυτό που θέλει η κοινωνία, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Να εξαφανίζουν, δηλαδή τις αποδείξεις, των ενοχών τους και όλοι μαζί «καθαροί» πια, να συνεχίζουμε με νέες γενοκτονίες… Η κοινωνία προς στιγμήν, για να σκεπάσει το μεγαλείο των ενοχών της, θα αρχίσει το θέατρο της ευαισθητοποίησης και πολύ γρήγορα γυρίζει σελίδα, διότι «και πολύ ασχοληθήκαμε με το θέμα.» Θα συνεχίσει να υπάρχει η ίδια συμπεριφορά απέναντι στα ζώα. Ίσως και να προσφέρει «κάποιο έργο» προς την κατεύθυνση της μιζεροποίησης και συρρίκνωσης του ζωτικού χώρου των ζώων, συμμετέχουσα σε έναν καλύτερο θάνατο. Πρέπει να καταλάβουμε πως η ζωή τους δεν έχει ημερομηνία λήξης, που καθορίζεται από τη δική μας αθλιότητα….
Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας αφεντικά των άλλων μορφών ζωής. Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε την απάθεια, την ενοχή και τη βαρβαρότητα. Πρέπει να προστατέψουμε αυτούς που αδυνατούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους.
Στα συγκοινωνούντα δοχεία της εξουσίας λεφτά υπάρχουν – είναι το ταμείο στο οποίο έχουν δικαίωμα πρόσβασης όλα τα βασανισμένα, ταλαίπωρα ζώα, στημένα στη γωνία της εξαθλίωσης και της ανθρώπινης χλεύης. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι η συμπεριφορά μας προς τα αδέσποτα, δεν είναι παρά αντανάκλαση σκοτεινών και ανεπεξέργαστων περιοχών της ψυχής μας και πως κάθε μορφή ζωής περιμένει υπομονετικά να μας γαλουχήσει στην αγάπη, στην ελπίδα, στη γενναιότητα και στην ισορροπημένη συνύπαρξη…
«Το αύριο μπορεί να περιέχει ένα λιγότερο βογκητό, ένα λιγότερο κλάμα».
aixmi.gr
