Ο Λουκάνικος είναι
χωρίς αμφισβήτηση ένα από τα πρόσωπα του 2011 όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά
και σε όλο τον κόσμο. Ειδικό αφιέρωμα μάλιστα έκανε το περιοδικό Time
το οποίο τον τίμησε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς».
Ο διάσημος λοιπόν δικός μας σκύλος... μίλησε στη Huffinghton Post! Βέβαια δεν έδωσε συνέντευξη αλλά η
δημοσιογράφος Samantha Marshall σκέφτηκε να γράψει ένα γράμμα εκ μέρους
του Λουκάνικου που θα μιλάει για τη ζωή του, για το πως είναι να ζει
κάποιος στα τέσσερα πόδια, για την αγανάκτηση του τον περασμένο Ιούνιο
και τι συνέβη όταν τα ΜΑΤ έριξαν χημικά! Στο τέλος δίνει και τη δική του
συμβουλή στους ανθρώπους. Διαβάστε το:
«Το όνομά μου είναι Λουκάνικος, που
παραπέμπει σ 'αυτά νόστιμα ελληνικά αλλαντικά παρασκευασμένα από
χοιρινό και αρνί που είναι και ένα από τα αγαπημένα σνακ μου. Από το
2006, είμαι επίσημα αναγνωρισμένο από το δήμο Αθηναίων ως αδέσποτο με
αριθμό σκύλου 1842. Αλλά εγώ ακούω στο Λουκάνικος.
Από
τότε που ήμουν κουτάβι ζω στο κέντρο της Αθήνας. Έχω μια καλή ζωή μέχρι
τώρα. Σε σύγκριση με άλλες χώρες, η πολιτική της Ελλάδας για τα
αδέσποτα ζώα, όπως εγώ, έχει προοδεύσει αρκετά. Η ελληνική κυβέρνηση
έχει αναλάβει τον καθαρισμό μας, μας έχει δώσει περιλαίμια και πληρώνει
για το σύνολο των εμβολίων μας και της υγειονομικής περίθαλψης. Μπορεί
ακόμη να μας δώσει τροφή! Λατρεύω το φαγητό.
Φυσικά, δεν μου αρέσει ό, τι κάνει η κυβέρνηση. Ένα
πράγμα με ενοχλεί, το μικροτσίπ κάτω από το δέρμα μου. Είναι πάρα πολύ
«Big Brother». Βέβαια οι υπάλληλοι μπορούν να βρουν που είμαι και
υπάρχει και αριθμός στην ετικέτα μου ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να
καλέσουν εάν είμαι σε μπελάδες. Το όλο όμως θέμα παρακολούθησης έρχεται
σε αντίθεση με την πίστη μου ως ένα ελεύθερο πνεύμα. Και ας μην ξεχνάμε
τη μεγαλύτερη προσβολή όλων. Έχοντας στειρωθεί πραγματικά μειώνεται η
ήδη μικρή λίστα των απολαύσεων μου.
Αλλά
ακόμη και όλο αυτό ήταν ανεκτό μέχρι που ξαφνικά μου χάλασαν την ησυχία
μου στα μάρμαρα της Πλατείας Συντάγματος κάτω από τον ήλιο. Τότε οι
άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για μέτρα λιτότητας. Ήξερα ότι αυτό δεν θα
μπορούσε να είναι καλό ούτε για μένα και τα άλλα 2.000 άλλα αδέσποτα που
στρογγυλοποιούνται στην πλατεία γιατί μπορεί η κυβέρνηση να αποφασίσει
να περικόψει το πρόγραμμα αδέσποτων σκυλιών του.
Είχα ήδη παρατηρήσει πολλές φορές είχαν πάρει πιο σκληρά μέτρα για τους ανθρώπους και είχε μειωθεί το φαγητό τους. Ακόμα
και εκεί που ήταν εγγυημένο κάποτε ένα νόστιμο γεύμα, δηλαδή ο,τι είχε
απομείνει από σουβλάκια και γύρο στο πίσω μέρος των καταστημάτων σε όλη
την πλατεία, πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις έκλεισαν. Και όταν οι
άνθρωποι αισθάνονται πίκρα και φτώχεια τότε πιο δύσκολα θα ρίξουν ένα
κόκαλο, ή μια φέτα σπανακόπιτα, σε ένα αδέσποτο σαν εμένα.
Αλλά
ξαφνικά, το περασμένο καλοκαίρι, η διάθεση τα βράδια άρχισε να αλλάζει.
Ξαφνικά η ζωή στους δρόμους ζωντάνεψε με κάτι περίεργες ταραχές και
διαμαρτυρίες. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ακριβώς τι ζητήματα αφορούσαν επειδή
είμαι απλά ένας σκύλος. Αλλά χάρηκα γιατί φάνηκε να βοήθησε.
Πολλοί
από τους διαδηλωτές ήταν ατημέλητοι, όπως εγώ και, όταν πήγαινα να τους
μιλήσω είχαν πάντα μια φιλική λέξη να μου πουν, ή ένα χάδι ή ένα σνακ..
Σε ό, τι με αφορά ήταν καλοί άνθρωποι. Γι αυτό και εγώ όποτε με
χρειάστηκαν ήμουν εκεί.
Τα
γεγονότα του Ιούνιου του 2011 ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ τόσα
χρόνια. Στην αρχή, ήταν σαν μια γιορτή, με μουσική, χορό και πικ νικ. Οι
διαμαρτυρόμενοι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι για κάτι, αλλά τουλάχιστον ήταν
σε καλή διάθεση μεταξύ τους, κουβέντιαζαν και έριχναν στο Λουκάνικο ένα
σνακ. Σύντομα ο κόσμος αυξήθηκε έως ότου υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι στην
πλατεία και τα ΜΑΤ ήταν έξω ήταν σε πλήρη ισχύ.
Δεν
είναι ότι έχω κάτι εναντίον των αστυνομικών. Όταν είναι εκτός υπηρεσίας
είναι ακριβώς το ίδιο όπως και κάθε άλλος άνθρωπος. Κατά τη διάρκεια
των ταραχών με ωθούσαν απαλά έξω από το δρόμο όταν ήμουν κατάχαμα. Αλλά
επέλεξα την πλευρά των διαδηλωτών. Σε ένα παιχνίδι ο κάθε σκύλος που
σέβεται τον εαυτό του πρέπει να επιλέξει μια πλευρά.
Οι διαμαρτυρόμενοι άνθρωποι φώναζαν συνθήματα, έτσι φυσικά άρχισα και εγώ:
«Όχι, με το νέο μνημόνιο!"
"Woof!"
"Δεν θα πληρώσουμε!"
"Woof! Woof!"
"Mας πίνετε το αίμα!"
"ΓΑΒ!"
Ξαφνικά,
οι άνδρες με τις μάσκες έριξαν κάτι στο πλήθος που απελευθέρωσε πολύ
καπνό. Μόνο εαν οι φτωχοί άνθρωποι θα είχαν μάθει να περπατάνε στα
τέσσερα, όπως εγώ, θα μπορούσαν να έχουν αποφύγει όλα αυτά.
Με
όλα αυτά κάποια πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι
φαίνονται πιο σίγουροι με κάποιο τρόπο. Και αυτοί μου φέρονται σαν να
είμαι εθνικός ήρωας.
Μερικές
φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να γαυγίζετε για να διεκδικήσετε
κάτι και να το πάρετε. Είτε είστε σκύλος είτε άνθρωπος έρχεται κάποια
στιγμή που πρέπει να ακουστείτε»
