Κάθε φορά που είμαι αναγκασμένη να ψωνίσω καινούριο λούτρινο κουκλάκι για το σκύλο μου, με πιάνουν τα γέλια.Τα λούτρινα για το σκύλο μου, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι αναγκαιότητα.
Τα έχει συντροφιά, τα θέλει για να τσακώνεται, για να τα βάζει καπέλο και να κοιμάται τα βράδια που κρυώνει λίγο παραπάνω, γιατί δεν του αρκεί η θέρμανση μέσα στο σπίτι. Επιπλέον, είναι το φετίχ του!
Κάνει τρελά όργια με όλα τους.
Τι αρκούδα, τι σκυλίτσα, τι βάτραχο, τι πρόβατο, τι αγελάδα, ούτε που θυμάμαι πια πόσα έχουμε αλλάξει. Είναι η ζωντανή απόδειξη του «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει».
Και πάντα νταρντανομωρά. Τα μικρού μεγέθους δεν τον βολεύουν.
Περνάει μαζί τους νύχτες, μέρες, ώρες ατελείωτου πάθους, μέχρι να μην τους μείνει άντερο…Εεε…πολυουρεθάνη, ήθελα να πω. Είναι λατίνος εραστής και με μεγάλες αντοχές.
Θυμάμαι μια φορά, πριν χρόνια, που βλέπαμε με τον αδερφό μου τη Βίβλο στο Star. Το τελευταίο το τονίζω, γιατί έχει σημασία. Ήταν οι εποχές που τα διαφημιστικά διαλλείματα στο συγκεκριμένο κανάλι, ξεκινούσαν σήμερα και μέχρι αύριο είχες ξεχάσει τι έβλεπες. Κι είναι κι η Βίβλος όσο και να πεις, κομμάτι μπουγιόζικη.
Όλες αυτές τις ώρες που κόντεψαν να ασπρίσουν τα μαλλιά μας και να αποκτήσουμε αρθριτικά, ο λατίνος, ως πιστός σκύλος που δεν απομακρύνεται στιγμή από τη μαμά, «έπαιζε» δίπλα με ένα από τα φλερτ του. Δε θυμάμαι τώρα τι ήταν. Αυτό που θυμάμαι, είναι πως σταματούσε λίγο, έπινε νερό και μετά, ξανά βουρ στον πατσά! Δύο έργα σεξ και Βίβλος, η αίθουσα κλιματίζεται!
Η επιλογή λοιπόν του λούτρινου, ήταν κάπως πολύπλοκη υπόθεση. Ειδικά όταν επέμενε ο υπάλληλος του παιχνιδάδικου να βοηθήσει και μας τα έδειχνε όλα. Αυτό έτσι, αυτό γιουβέτσι.
Βρε χρυσέ μου, είπαμε, δε θέλω βοήθεια, θέλω να το βρω μόνη μου!
Πέφτανε τα φτεράκια του και κοιτούσε σα λαβωμένος σπούργος. Τι να του πεις; Έγινα σκυλοτσατσά και ψάχνω γκόμενα στον τετράποδο Γκουσγκούνη;
Τελικά του το είπαμε, να μαθαίνει και τη δουλειά του.
«Πολύ το ψάχνετε κυρία, στα παιδάκια αρέσουν όλα!».
«Στα σκυλάκια με αχαλίνωτες ορέξεις τι αρέσει όμως, μάστορα;».
Μπορείτε να φανταστείτε τι επακολούθησε. Τουλάχιστον, γέλασαν λίγο οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω αν μας πέρασαν στη λίστα με τις ανωμαλάρες της γειτονιάς, αλλά έμαθαν και κάτι: πως ο σκύλος ο σωστός, ο πρόστυχος, δε θέλει λούτρινο με μηχανισμό στο ποδαράκι να το πατάς και να τραγουδάει. Του κόβει τη συγκέντρωση! Σταματάει, γαυγίζει, ψάχνει γύρω- γύρω και δεν μπορεί να αποδώσει.
Το βράδυ μες στον ύπνο το ξαναπάταει και κελαηδάμε όλοι μαζί! Το κουκλάκι, ο σκύλος, εμείς με μπινελίκια που μας κοψοχώλιασε και οι λοιποί ένοικοι, που είχαν τη χαρά να μένουν δίπλα στη φωλιά του Κούκου.
Ευτυχώς όμως, αγαπάει ο Θεός τον πωλητή, αγαπάει κι όλους τους υπόλοιπους.
Βρήκε το λαγωνικό τη λύση. Ξέσκισε το λούτρινο στο ποδαράκι, έβγαλε το μηχανισμό και μας τον έφερε με βλέμμα «Πάρτο μη στο χρωστάω! Άχρηστη! Μια δουλειά δεν είσαι άξια να κάνεις!».
Και ξαναπήγε στο αμόρε για περιπτύξεις.
Κάτι τέτοιες στιγμές γελάω και με όλα τα κουλά που μου έλεγαν πριν τον στειρώσω.
Κι ενώ τους τόνιζα πως είναι σημαντικό για την υγεία του, αυτοί, την ίδια βιόλα...
«Θα παχύνει αν τον στειρώσεις!».
Ναι, εντάξει, ο σκύλος είναι ακόμα με κορμί σα χέλι… Τα κιλά τα πήρα εγώ. Μάλλον από το άγχος μου μην παχύνει αυτός; Επειδή κάποιος έπρεπε να τα πάρει;…
«Θα γίνει μαλθακός! Θα ηρεμήσει πολύ αν τον στειρώσεις!».
Ακόμα περιμένουμε να δούμε πότε θα ηρεμήσει…Στειρωμένος από τον Οκτώβριο του 2006! Όλο τρέλες, ζημιές, σαματά, τσαμπουκά και παιχνίδια, είναι.
Όσο για το κοκό;
Πάλι καλά που τον στειρώσαμε, γιατί δε θα ‘φταναν τα λούτρινα, θα ζητούσε και τον παιχνιδά!
eyedoll.gr
