Τη ψώρα στο σκύλο την λέμε επίσης ακαρίωση
γιατί ο παθολογικός παράγοντας προέρχεται από την οικογένεια των ακάρεων. Είναι
σαρκοκόπτης, στην περίπτωση της σαρκοκοπτικής ψώρα ή θυλακόβιο ακάρι, στην
περίπτωση της θυλακώδους ψώρας.Η σαρκοκοπτική ψώρα του σκύλου μπορεί να μεταδοθεί στον άνθρωπο.
Ο παθολογικός παράγοντας είναι το Sarkcoptes scabiei και το αρσενικό και το θηλυκό ζουν πάνω στο δέρμα. Μετά το ζευγάρωμα το θηλυκό πηγαίνει να επωάσει σε στοές που δημιουργεί μέσα στην επιδερμίδα. Τα μέρη που προτιμά είναι τα σημεία του σώματος με μαλακό δέρμα.
Συμπτώματα: αρχίζει στη βάση των αυτιών και στο κεφάλι, αλλά επεκτείνεται σ’ όλο τον κορμό. Το βασικό σύμπτωμα είναι ο κνησμός που χαρακτηρίζεται μανιώδης. Στην αρχή δεν διακρίνονται παρά μικρά σπυράκια που μετατρέπονται σε φλύκταινες με γκρίζα κρούστα. Οι φλύκταινες πολλαπλασιάζονται και σε 10-15 μέρες το δέρμα χοντραίνει αισθητά. Οι ερεθισμοί και το ξύσιμο δημιουργούν παρεπόμενες μολύνσεις, που κάνουν όλη την επιφάνεια να τρέχει ορό και πύον. Αν η ψώρα δε θεραπευτεί σωστά μπορεί να προκαλέσει σοβαρές διαταραχές και να καταλήξει σε θάνατο από καχεξία.
Θεραπεία: η παλιότερη θεραπευτική μέθοδος βασιζόταν στο θείο με μορφή λαδιού ή αλοιφής. Οι πιο σύγχρονες μέθοδοι βασίζονται στα παράγωγα του lindane ή benzoate του benzyle. Τα επιθέματα δεν εφαρμόζονται συνήθως σ’ όλη την επιφάνεια του σώματος, για να αποφευχθούν οι τοξινώσεις που θα μπορούσαν να προκληθούν απ’ αυτά τα χημικά σώματα. Η θεραπεία εφαρμόζεται 3 φορές επί 3 συνεχείς μέρες και μετά επαναλαμβάνεται 2-3 φορές.
Θυλακώδης ψώρα
Το παράσιτο ονομάζεται demodex folicorum και ζει μόνιμα στους θύλακες των τριχών. Αγνοούμε πως μεταδίδεται, αντίθετα με το σαρκοκόπτη. Μπορούμε να συναντήσουμε demodex στα λεμφογάγγλια και σε πολλούς ιστούς.
Συμπτώματα: αρχικά εμφανίζεται τριχόπτωση στο κεφάλι του σκύλου, γύρω από τα μάτια και έπειτα στις μασχάλες και στα σκέλη. Από εκεί η ψώρα μπορεί να αναπτυχθεί σ’ όλα τα σημεία του σώματος και ιδιαίτερα στο λαιμό και στο στέρνο. Στην αρχή ο κνησμός είναι ασθενής, σχεδόν ανύπαρκτος. Αυτή η ψώρα συμπληρώνεται από κοκκίνισμα και φλύκταινες σε μια επόμενη μόλυνση. Τότε ονομάζεται στάφυλο-θυλακώδης είναι πολύ σοβαρότερη και μάλιστα συχνά επικίνδυνη, γιατί εξαπλώνεται παντού και προσβάλλει ολόκληρο στον οργανισμό. Μπορούμε να την αναγνωρίσουμε από πρήξιμο των γαγγλίων σε διάφορα σημεία του σώματος. Ο σκύλος αδυνατίζει εξασθενεί και μπορεί να πεθάνει.
Η θεραπεία είναι ίδια με της σαρκοκοπτικής ψώρας. Δυστυχώς τα αποτελέσματα εδώ είναι πολύ πιο ασταθή γιατί είναι δύσκολο να προσβάλλουμε σε βάθος το παράσιτο. Πρέπει να εφαρμόσουμε μακρόχρονη θεραπεία και να αλλάζουμε φάρμακα αν δεν έχουμε αποτελέσματα μ’ αυτά που χρησιμοποιήσαμε στην αρχή. Στη σταφυλοκοκκική μορφή πρέπει να προσθέσουμε στη θεραπεία αντιβιοτικά ή χρωστικά. Αν εμφανιστούν γενικές διαταραχές ο οργανισμός πρέπει να υποστηριχτεί με βιταμινούχο θεραπεία διουρητικά και γενικά τονωτικά. Η πρόγνωση είναι πάντα επιφυλακτική.
Ο τριχοφάγος
Ο τριχοφάγος
που ονομάζεται και μυκητίαση του σκύλου έχει
σαν παθολογικό παράγοντα μικροσκοπικά μυκητώδη ναρκώματα, που προκαλούν
ερεθισμούς του δέρματος και του τριχώματος. Πρόκειται για ναρκώματα του
είδους Trichophyton και του είδους microsporon. Είναι μια αρρώστια που μεταδίδεται και στον άνθρωπο και είναι
ιδιαίτερα μεταδοτική από σκύλο σε σκύλο, είτε άμεση επαφή είτε με έμμεση επαφή,
από τα είδη τουαλέτας ή τα σκεπάσματα που δεν έχουν απολυμανθεί. Συμπτώματα: ο τριχοφάγος αναπτύσσεται με κυκλική μορφή γύρω από ένα κέντρο. Σχηματίζονται έτσι πλάκες στρογγυλές ή ωοειδείς, διαμέτρου 3- 5 εκατ. Που μπορεί να επεκταθούν ακόμα περισσότερο, δημιουργώντας κηλίδες με ακατάστατο περίγραμμα και πολύ πιο εξαπλωμένες.
Η διάγνωση μπορεί να γίνει είτε κλινικά είτε με τη βοήθεια μικροσκοπίου , είτε τέλος χάρη στο φως του Γούντ, που δίνει στον τριχοφάγο μια πρασινοκίτρινη λάμψη. Για να προσδιοριστεί το παράσιτο πρέπει να καλλιεργηθεί.
Θεραπεία: συνίσταται στην καθημερινή τοποθέτηση, μετά από καλή απολύμανση της πληγής, ιωδιούχων διαλυμάτων (ιωδιούχο οινόπνευμα, βάμμα ιωδίου) και αντιβιοτικών (μυκοστατίνης και griseofulvine). Τα αντιβιοτικά χορηγούνται είτε με μορφή αλοιφής ή υγρού, σαν επιθέματα, είτε από το στόμα. Η θεραπεία διαρκεί περίπου τρείς εβδομάδες. Μετά τη θεραπεία μπορεί να παραμείνουν άτριχες πλάκες, ή πλάκες όπου το τρίχωμα ξαναφυτρώνει με διαφορετικό χρώμα.
