Μερικά σκυλιά παρουσιάζουν αυτό που ο ονομάζεται «παθητική κτητικότητα» δηλαδή αν προκληθούν δεν εκφράζουν απαραίτητα επιθετικότητα, αλλά γίνονται ιδιαίτερα ανυπάκουα και δραστήρια. Είναι πολύ σημαντικό πριν προχωρήσουμε να ορίσουμε τη σημαίνει κτητικότητα: Το «Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου Φυτράκη» ορίζει ως κτητικό τον ικανό για κτήση. Το Oxford Dictionary στον ορισμό του dominate προβάλει την δύναμη της διοικητικής επιρροής και θέσης, της καθοδήγησης ή της σημαντικής θέσης.
Ορισμένα από τα σκυλιά που συναντώ ταιριάζουν με την περιγραφή αυτή. Είναι ανυπάκουα, υπερβολικά φιλικά προς τους ξένους, τρελαίνονται να χαιρετούν όλους τους πάντες εκτός σπιτιού, τρυπώνουν ανάμεσα στα πόδια των ανθρώπων και έχουν ένα πραγματικά αξιαγάπητο ταμπεραμέντο. Μέσα στο σπίτι τώρα είναι αυτά που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή κι κατέχουν την ποιο διοικητική θέση αφού όλης της οικογένειας η προσοχή είναι στραμμένη πάνω τους στην προσπάθειά τους να τα διαχειριστούν.
Αν πείτε στον σκύλο σας που έχει στρογγυλοκαθίσει στο κρεβάτι σας να κατέβει κάτω και εκείνος σε απάντηση σας γρυλίσει θα τον βαφτίσετε αμέσως ως κτητικό. Με την «παθητική κτητικότητα» όμως ο σκύλος λαμβάνει αμέσως θέση παιχνιδιού. Αν τον πιάσετε από το κολάρο του, τότε αφήνεται να πέσει πάνω στο κρεβάτι, αγκαλιάζει το χέρι σας με τα πόδια του και όταν τελικά τον σύρετε στο πάτωμα κάνει μια-δυο στροφές μέσα στο δωμάτιο και πηδάει και πάλι πάνω στο κρεβάτι.
Η άμεση αντίδραση είναι να χαμογελάσουμε και να τον χαρακτηρίσουμε ως ανόητο ΟΜΩΣ στην ουσία έκανε αυτό ακριβώς που θα έκανε και ένας επιθετικός σκύλος: είπε ΟΧΙ. Συνεπώς η κτητικότητα είναι περισσότερο μια νοητική κατάσταση παρά οτιδήποτε άλλο. Εάν ο σκύλος σας, σας αντιλαμβανόταν ως περισσότερο κτητικό σε σχέση με τον ίδιο, τότε θα κατέβαινε αμέσως από το κρεβάτι χωρίς δεύτερη κουβέντα (αν και είναι βέβαιο ότι δεν θα ανέβαινε καν πάνω στο κρεβάτι).
Η προσπάθεια της διαχείρισης/ελέγχου ενός «παθητικά κτητικού» σκύλου μέσω της εκπαίδευσης (Θετικής) μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Όμως σε έναν σκύλο με κληρονομική επιθετική προδιάθεση το αποτέλεσμα θα είναι η αναπόφευκτη σύγκρουση. Κατά συνέπεια πρώτα θα πρέπει ο σκύλος να μας αποδεχθεί ως υπεύθυνους διαχειριστές των πόρων και των καταστάσεων (όχι με παλικαριές και βία) και μετά να προχωρήσουμε ευκολότερα στην εκπαίδευσή του.
Η ηγεσία όμως κερδίζεται δεν επιβάλλεται. Ειλικρινά πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε ότι το να μάθεις στον σκύλο σου να κάθεται και να ξαπλώνει είναι ζήτημα εκπαίδευσης. Όμως το να έχεις το δικαίωμα να πεις στον σκύλο σου πότε να το κάνει ανεξάρτητα από τους αντιπερισπασμούς του περιβάλλοντος, εξαρτάται από το αν ο σκύλος θεωρεί ότι έχεις το δικαίωμα να το κάνεις ή όχι ! Άλλο η κτητικότητα και άλλο η επιθετικότητα.
iatronet.gr
