Κάποια στιγμή ξυπνάει το «γραμμόφωνο» της μάνας μέσα σου.
Έχω ακούσει τόσες πολλές φορές στη ζωή μου: «Όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις», «Είναι που δεν είσαι μάνα, γι’ αυτό κοροϊδεύεις» κι άλλα τέτοια γλυκά και απειλητικά.
Ίσως και γι’ αυτό μέχρι σήμερα, στην ιδέα και μόνο του να υπάρχει ένα πλάσμα δίποδο τριγύρω μου, μοιάζει περισσότερο τρομακτικό και από τις πτήσεις με αεροπλάνο που επίσης τρέμω.
Όλοι όσοι έχουν τη χαρά να είναι γατο-σκυλο-γονείς, ξέρω πως διαβάζουν και χαμογελάνε.
Πετάχτηκαν κι αυτοί στον ύπνο τους ακούγοντας περίεργους θορύβους από το άρρωστο ζωάκι τους.
Το έχουν πάρει αγκαλιά, έχουν ξενυχτήσει, έχουν σηκώσει και τη γειτονιά και τον κτηνίατρο στο πόδι: «βοήθεια καλοί μου άνθρωποι το παιδί μου πονάει!».
Έχουν τρέξει πανικόβλητοι σε κλινικές με κουβερτωμένο το «παιδί» μέσα στα άγρια χαράματα κι έχουν αφήσει τον τροχονόμο σέκο με την ατάκα «Μα το παιδί μου, ο Μπούμπυ μου, τη βγάζει δεν τη βγάζει! Τα φανάρια θα κοιτάμε τώρα;»
Έχουν κάνει άνω κάτω τα κτηνιατρεία όταν το «παιδί» τους ασθενεί και οι γιατροί καθυστερούν 1-2 λεπτά.
«Είμαστε εδώ τόση ώρα! Δεν μπορεί κανείς να μας δει εμάς; Εμείς είμαστε λιγότερο σοβαρό περιστατικό; Κι αν πάθουμε κάτι μη αναστρέψιμο από την αργοπορία σας, τι θα μας πείτε μετά; Επειδή δε μιλάμε και δε διαμαρτυρόμαστε, μας έχετε εντελώς γραμμένους; Δε μας βλέπετε που υποφέρουμε σιωπηρά;
Τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή για να μας κοιτάξετε κι εμάς; Αχ, παιδί μου τι τραβάμε. Κάνε υπομονή πουλάκι μου, με τους αναίσθητους που μπλέξαμε. Μόνο να πάθεις κάτι και θα τους χορέψω στα ταψιά όλα, από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο μέγεθος.»
Κλασσική αντίδραση μάνας. Το «παιδί» ασθενεί, η μάνα στον πληθυντικό το δράμα.
Από τη στιγμή που θα καρδιοχτυπήσεις για ένα πλάσμα που βρίσκεται στα χέρια σου, καταλαβαίνεις αυτόματα πως έχεις γίνει μάνα.
Και τότε ξαφνικά, μεταμορφώνεσαι! «Μου θυμίζω τη μάνα μου;» Α, Παναγία και Χριστέ! Τι με βρήκε την ανυποψίαστη!
Με άκουσα ένα πρωί που είχε ψοφόκρυο και χιονόνερο κι ο μικρός δεν καθότανε με τίποτα να του φορέσω και πουλόβερ και μπουφάν.
«Κάτσε παιδί μου να σε ντύσω, θες να αρρωστήσεις και να τρέχουμε πάλι; Μα δε με σκέφτεσαι καθόλου;»
Αγαπημένη ατάκα μάνας, όταν δεν κάθεται το παιδί να το ντύσει με στολή εκστρατείας. Το παιδί θα αρρωστήσει, τη μάνα πρέπει να λυπηθούμε.
Και με ξανάκουσα…τότε που ήταν άρρωστος και δεν έτρωγε. Και δώστου να προσπαθώ να του ανοίξω το στόμα.
Μπήκε το πνεύμα της μάνας μου μέσα μου, σας λέω! Ταράχτηκα. Και πιο πολύ όταν την είδα να γελάει.
«Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή που κάναμε τάματα να φας; Κάναμε τον Καραγκιόζη, ικετεύαμε κλπ; Λούσου τα τώρα!»
«Και πότε πιάσανε τα τάματα βρε μάνα; Να περιμένω κι εγώ να πάει ο σκύλος 20 χρονών για να γίνει τόφαλος;»
Κι η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.
«Είναι αργά, πέσε για ύπνο. Τα καλά παιδάκια κοιμούνται τέτοια ώρα. Άσε τη μανούλα να πάει κι αυτή για ύπνο η δόλια. Κοιμήσου κι αύριο θα παίξουμε. Ναι, το υπόσχομαι. Μα, λέει ποτέ ψέματα η μανούλα;»
Η χαρά του ψυχίατρου. Θα με ρωτήσει τι έχω κι εγώ θα πω «Είμαι μια σκυλομάνα!».
Το μόνο που ακόμα με παρηγορεί, είναι πως δεν με έχω ακούσει να λέω την πιο πολυφορεμένη: «Θα τα πω όλα στον πατέρα σου μόλις γυρίσει!»
Τίνα Βάμβουρα
eyedoll.gr
