Μια πραγματική ιστορία με θύμα ένα αδέσποτο κουτάβι που βρέθηκε αδέσποτο μαζί με το αδερφάκι του όταν ήταν μόλις 2 μηνών που υποδεικνύει ότι δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για να έχουν κάποιο μικρό τετράποδο φιλαράκι κοντά τους...
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία από την οποία πήραν μάθημα κάποια μέλη της οικογένειας μου και εγώ επιβεβαιώθηκα με αυτό που λέω χρόνια από τότε που μεγάλωσα το πρώτο μου σκυλάκι και μεγαλώνω και τώρα την Τρούφα μου, ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να έχουν σκυλιά. Μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, εκεί που μένει ο αδελφός μου στο Μύτικα Πρεβέζης, παράτησαν στον κοινόχρηστο κήπο του συγκροτήματος (μεζονετών) που μένει, δύο θυληκά κουταβάκια, ημίαιμα κοκεράκια. Ο αδελφός μου ευαισθητοποιήθηκε και τους πήγαινε φαγητό. Αμέσως έβαλε και αγγελία γιατί δυστυχώς είχε ήδη ένα μεγαλόσωμο σκύλο όπου κι αυτόν ο ιδιοκτήτης του δε τον άφηνε να τον βάλει μέσα στο σπίτι και τον έβαζε κρυφά τη νύχτα. Ο απέναντι του είπε πως μέχρι να φύγει για την Ιταλία να έχει κάνει κάτι με αυτά γιατί θα τα πετούσε αλλού. (του λέρωναν το κήπο και του χαλούσαν την αισθητική!!!).
Ο αδελφός μου τα πήρε λοιπόν και τα πήγε στον κτηνίατρο όπου τους έκανε τα πρώτα εμβόλια και τα άφησε να φιλοξενηθούν μέχρι να βρεθεί σπίτι. Ήξερε όμως πως τα πράματα εκεί δεν ήταν εύκολα για να υιοθετήσει κανείς σκύλο τα πατάνε με τα αμάξια τους επίτηδες και τα πυροβολούν τέλος πάντων αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δε θέλω καν να το θίξω.. Oπότε έκλεισε με συρματόπλεγμα το δικό του κήπο και πήρε απόφαση πως αν δε βρίσκανε σπίτι μέχρι τη Πρωτοχρονιά θα τα κρατούσε. Ή θα έπαιρνα ένα εγώ και ένα αυτός. Κι ας ήταν επιθετική η σκυλίτσα μου με τα άλλα σκυλιά. Πάντως στο δρόμο δε θα μένανε αυτά τα πλάσματα. Ήδη τα είχαμε αγαπήσει ακόμα και αν δε τα έχω δει ποτέ από κοντά μόνο από φωτογραφία. Με τα πολλά να μη πολυλογώ το μαύρο το πήρε ένας κύριος που μάλιστα ήθελε να δώσει και λεφτά να το πάρει γιατί ξετρελάθηκε του θύμιζε το δικό του σκυλο που είχε χάσει πρόσφατα.
Το κανελί ήθελε να
το πάρει μια φίλη της μάνας μου που έψαχνε για σκύλο. Εγώ όταν το άκουσα
για τη συγκεκριμένη έθεσα βέτο πως δεν ήθελα να το δώσουμε στην
οικογένεια της. Είχα μεγαλώσει εκεί μέσα γιατί έκανα χρόνια παρέα με τις
κόρες της και ήξερα πολύ καλά πως οι άνθρωποι αυτοί δε κάνανε με άνθρωπο
χωριό όχι με σκύλο. Τέλος πάντων έκανα πίσω όμως γιατί η μάνα μου και ο
αδελφός μου είδαν πως αυτή το ήθελε πολύ το σκύλο και μάλιστα του είχαν
αγοράσει κρεβατάκι, τροφή και πιατάκια για όταν θα έρθει. Λέω O.k. άσε να δούμε ίσως κάνω λάθος και οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Πρωτοχρονιά το δώσαμε φίλοι μου το σκύλο. Την ερχ;oμενη Κυριακή ο αδελφός μου κατεβαίνει για να τον πάρει πίσω. Δεν άντεξαν οι τύποι. ΓΙΑΤΙ;; Γιατί είδαν απλά τα δύσκολα. Τους είχαμε τονίσει πως ένας σκύλος ειδικά τόσο μικρός είναι σαν να έχεις ένα μωρό στο σπίτι και είναι δύσκολο, έχει ευθύνη. Βόλτα δε πήγαινε γιατί κανείς δεν ασχολιόταν τελικά, οι κόρες δούελευαν και γυρνούσαν αργά,ο πατέρας έλειπε όλη μέρα στη μαμά (!) του και η νοικοκυρά πάνω απολα μητέρα βαριόταν να ασχοληθεί με το μικρό, το οποίο φυσικά 2 μηνών δε κρατιόταν και έκανε την ανάγκη του μέσα στο σπίτι. Ο πατέρας γυρνούσε και του φώναζε γιατί η μητέρα δε κουνιόταν απ' το καναπέ να μαζέψει τίποτα με αποτέλεσμα το σκυλί να είναι ακόμα απόμακρο μαζί τους. Σημειώστε αυτή η γυναίκα έκανε σαν τρελή για να το πάρει.
Δεν είναι το θέμα μας όμως ούτε αυτοί οι «άνθρωποι» ούτε το ότι η Έμμα (αυτό το όνομα της απέκτησε τελικα) θα πάει πίσω εκεί που ήταν. Δόξα τω Θεω κατάλυμα για το κρύο θα έχει, τροφή θα έχει και αγάπη θα έχει γιατί οικογενειακώς μάθαμε να δίνουμε αγαπη σε αυτά τα πλασματα, έτσι μεγαλώσαμε.Το θέμα είναι πως ένα ζωάκι είναι μια ψυχούλα. Δεν είναι βαλίτσα να το παίρνεις για δοκιμαστικό και αν δε σου κάνει να το πετάς. Είναι σαν παιδί. Αν υιοθετούσες ένα μωρό και στη πρώτη βδομάδα έβλεπες τα δύσκολα θα το έστελνες πίσω στο ορφανοτροφείο; Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω και με λυπεί είναι πως πολλοί άνθρωποι είναι έτσι. Πολλοί δεν ξέρουν τι πάει να πει ευθύνη και πετάνε ζώα στο δρόμο λες και πετάνε σκουπίδι στο κάδο. Επειδή είδαν τα δύσκολα επειδή βαριούνται σαν αυτή τη κυρία που τόλμησε και το είπε κιόλας σε ποιον; Σε μένα που ξαγρυπνούσα δίπλα στη σκυλίτσα μου όταν έκανε στείρωση που όταν έχασα από καλαζάρ το πρώτο μου σκύλο έκλαιγα για ένα εξάμηνο.
Βαριεεεεεεμαι να ασχοληθώ που μου κάνει χαρές το 2μηνών
κουτάβι!!! Δηλαδή πόσο ανώμαλος και υπάνθρωπος θα πρέπει να είσαι για να
μη δεθείς με ένα πλάσμα ζωντανό που σε βλέπει και κάνει χαρά, που είσαι
δίπλα του όλη μέρα και μοιράζεστε τη ζωή σας; Το κορίτσι μου με τη
μητέρα του που θεωρούνται οι πιο μισάνθρωποι και μίζεροι τύποι που έχω
γνωρίσει που κοιμούνται παρέα με τη χλωρίνη και τα μαντηλάκια ντετόλ,
υιοθέτησαν ένα κουτάβι και στη πρώτη βδομάδα το άφησαν να κοιμάται στο κρεβάτι τους!! Δε μπορώ να καταλάβω Îκαι ποτέ δε θα καταλάβω αυτό τον κόσμο.. Έχουμε γεμίσει από άτομα με τρομερά ψυχολογικά προβλήματα που τα βγάζουν όλα πάνω στα ζώα...
Παρακαλώ θερμά όσους θελήσουν ποτέ να υιοθετήσουν ένα σκύλο να το θέλουν αληθινά, να είναι συνειδητοποιημένοι και υπεύθυνοι γιατί δεν είναι παιχνιδάκι να το πετάξεις στη γωνία όταν δε το θές πια ή στο κάδο όταν στη βιδώσει... Μπας και σταματήσουν κάποτε να αυξάνονται τα αδέσποτα στο δρόμο.. Που δε το βλέπω.. Δυστυχώς... Δεν έχω κάτι άλλο να πω... Τα συμπεράσματα δικά σας...
