Η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι δεν αγαπάνε όλοι τα ζώα, δεν τους συγκινεί η ιδέα να βοηθήσουν ένα τετράποδο. Σεβαστό!
Μετά σκέφτηκα ότι ίσως φοβούνται τις ασθένειες και την επιθετικότητα που μπορεί να δείξει ένας σκύλος σε άσχημη σωματική κατάσταση. Επίσης σεβαστό!
Μήπως όμως δε φταίνε μόνο αυτοί οι δύο λόγοι? Ίσως μερικοί άνθρωποι αδιαφορούν για την τύχη των ζώων χωρίς οικογένεια γιατί πολύ απλά δεν τους έδωσε κανείς το κίνητρο να ασχοληθούν μαζί τους.
Αν το καλοσκεφτούμε το παν στη ζωή είναι ένα κίνητρο. Το κίνητρο για να διαβάσει κάποιος είναι ότι θα πάρει καλό βαθμό και θα σπουδάσει αυτό που θέλει.. το κίνητρο για να δουλέψει κάποιος με όρεξη είναι ότι με τα λεφτά που θα βγάλει θα μπορέσει να αποκτήσει κάτι που επιθυμεί πολύ! Με την ίδια λογική υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με τις φιλοζωικές οργανώσεις επειδή έχουν σαν κίνητρο την αγάπη τους για τα ζώα. Οι υπόλοιποι ίσως θα έπρεπε να αποκτήσουν άλλου είδους κίνητρα. Θα μπορούσε, δηλαδή το υπουργείο να καθιερώσει την ανταμοιβή όσων ανθρώπων συμβάλλουν στην μείωση των αδέσποτων. Για παράδειγμα, όποιος καλεί μια φιλοζωική εταιρία και της υποδεικνύει το σημείο που βρήκε τραυματισμένο ή παρατημένο ένα ζώο θα μπορούσε να αμείβεται με ένα εκπτωτικό κουπόνι για προϊόν που τον ενδιαφέρει. Εάν κάποιος αναλάμβανε ο ίδιος να μεταφέρει ένα ζώο σε ένα ιατρείο –όχι όμως τραυματισμένο ζώο γιατί θα μπορούσε να βλάψει και τον ίδιο και το ζωάκι- θα μπορούσε να επωφεληθεί με κάποιο δώρο συμβολικής όχι όμως ευκαταφρόνητης αξίας.
Με αυτό τον τρόπο θα διαφημίζονταν οι εταιρίες που θα προσέφεραν τα προϊόντα τους και συνεπώς θα έβγαζαν χρήματα για να συνεχίσουν την προσφορά τους στις φιλοζωικές εταιρίες, θα μειωνόταν ο αριθμός των αδέσποτων και ίσως σιγά σιγά να γινόταν μέρος της συνείδησης του πολίτη η προστασία και το ενδιαφέρον για τα τετράποδα πλάσματα.
koutavaki.blogspot.com
