Της Αρετή Παπασταύρου, μέλους της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλόζωων «Ο ΑΡΓΟΣ»*SCHUTZGEBÜHR, μια λέξη που τον τελευταίο καιρό προκαλεί μεγάλη σύγχυση και αντίλογο ανάμεσα στους φιλόζωους στην Ελλάδα. Μία φιλοζωική έννοια που έχει ξεσηκώσει θύελλα συζητήσεων και συκοφαντιών τους τελευταίους μήνες ανάμεσα στους έλληνες φιλόζωους.
Κάποιοι αυτοδιορισμένοι κριτές των πάντων και «σωτήρες» των ζώων χρησιμοποιούν αυτόν τον θεσπισμένο νομοθετικό όρο στην Ευρώπη για να παραπλανήσουν συνειδητά το φιλόζωο κοινό της Ελλάδας.
Σκοπίμως παραφράζουν την έννοια της λέξης και αποδίνουν στη πράξη υιοθεσίας ζώου από φιλοζωϊκούς συλλόγους στην Γερμανία εμπορική συναλλαγή. Η αλήθεια βέβαια απέχει παρασάγγας.
Όλα τα ζώα προστατεύονται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Η ιστορία του φιλοζωικού κινήματος στην Ευρώπη αριθμεί πολλές δεκαετίες. Σε πολλές χώρες της βορείου Ευρώπης η φιλοζωική δράση των σωματείων ξεκινάει τα πρώτα βήματά της πριν το χάραγμα του εικοστού αιώνα.
Η εμπειρία αποκτάται πάντα μέσα από τα λάθη και τα σφάλματα. «Αν δε πάθεις, δε θα μάθεις», λένε στον τόπο μας. Αλλά το λάθος σου δεν πρέπει να το επαναλάβεις.
Η εμπειρία λοιπόν δίδαξε τους ενεργά φιλόζωους που είχαν υπό την επίβλεψή τους ζώα σε κυνοκομεία, ότι αφενός μεν η υιοθεσία ενός ζώου πρέπει να συνοδεύεται από μία πράξη υιοθεσίας- το Schutzvertrag, αφετέρου δε και από την καταβολή ενός συγκεκριμένου κατά περίπτωση χρηματικού τιμήματος- το Schutzgebühr. Τι σημαίνει αυτή η τελευταία γερμανική λέξη;
«Tέλος προστασίας» ή σε ελεύθερη μετάφραση «τέλος, εισφορά ή εγγύηση εξασφάλισης για την ευημερία και ευζωία του ζώου που δίνεται για υιοθεσία».
Η πείρα έχει διδάξει, ότι ό,τι εύκολα και δωρεάν παίρνει κάποιος, άλλο τόσο εύκολα και γρήγορα το ξεφορτώνεται, όταν το βαρεθεί ή δεν το χρειάζεται πλέον. Αν χρειαστεί να πληρώσουμε ένα χρηματικό τίμημα για κάτι που χρειαζόμαστε ή επιθυμούμε πολύ να αποκτήσουμε, τότε ίσως το σεβαστούμε.
Η εμπειρία μας έχει αποδείξει, ότι τα ζώα που χαρίζονται, κυρίως τα «γλυκούλικα κουταβάκια», σύντομα καταλήγουν στο δρόμο και στα αζήτητα, αφού πρώτα περάσει ο οίστρος της χαράς και του παιχνιδιού.
Οι φιλοζωικοί σύλλογοι στην Ευρώπη καλούν λοιπόν τις οικογένειες και τα άτομα που υιοθετούν ένα σκύλο ή μία γάτα, αλλά ακόμα και κάποιο άλλο ζώο, όπως Hamster ή ινδικά χοιρίδια, κουνέλια, πουλιά, ακόμα και χελώνες, να καταβάλουν αυτό το τέλος.
Αυτό το ειδικό τέλος προστασίας συμπεριλαμβάνει τα έξοδα των εμβολίων, της αποπαρασίτωσης, της στείρωσης και της ηλεκτρονικής σήμανσης, αλλά ακόμα και κάποιας άλλης επέμβασης ή θεραπείας που πιθανόν να έχουν γίνει.
Σε κάθε σύλλογο και κυνοκομείο το συγκεκριμένο τέλος διαφέρει ανάλογα με τα έξοδά του. Γενικώς όμως η συγκεκριμένη εισφορά στα έξοδα του ζώου κυμαίνεται μεταξύ 150-300 ΕΥΡΩ.
Αυτονόητο είναι, ότι οι σύλλογοι δίνουν πάντα απόδειξη με το ακριβές αντίτιμο που έχει καταβληθεί και που αναγράφεται ο σκοπός της είσπραξης. Ας μη ξεχνάμε, ότι η έδρα και η δράση αυτών των συλλόγων είναι στην Γερμανία, όπου υποβάλλονται όλοι σε φορολογικό έλεγχο. Οι παραβάτες δε της φοροδιαφυγής τιμωρούνται αυστηρά.
Γιατί για κάποια σκυλιά πρέπει να καταβάλει κάποιος 150 ΕΥΡΩ και για άλλα 250 ή και 300 ΕΥΡΩ; Τα κουτάβια που έχουν εμβολιαστεί μία φορά ή τα αρσενικά που δεν έχουν στειρωθεί, έχουν κοστίσει στο σύλλογο λιγότερο από μία σκύλα που έχει εμβολιαστεί και στειρωθεί με έξοδα του συλλόγου.
Αν ο νέος ιδιοκτήτης εμβολίαζε ή στείρωνε το ζώου σε δικό του κτηνίατρο σίγουρα θα πλήρωνε περισσότερα χρήματα. Δεν κατανοώ λοιπόν την αδικαιολόγητη έξαρση «ανησυχίας» μερικών, ότι οι φιλοζωικοί σύλλογοι στη Γερμανία εμπορεύονται τα ζώα. Αν πάλι ο νέος ιδιοκτήτης δεν είναι σε θέση να πληρώσει για τα εμβόλια του ζώου που επιθυμεί να υιοθετήσει, τότε δεν είναι και σε θέση να συντηρήσει το ζώο. Την επόμενη χρονιά τι θα κάνει;
Αν συμβεί ατύχημα ή το ζώο πάθει κάποια αρρώστια τι θα απογίνει αυτό, αφού ο ιδιοκτήτης του δεν έχει την οικονομική δυνατότητα; Σίγουρα ο ιδιοκτήτης θα εγκαταλείψει το ζώο. Στη Γερμανία θα καταλήξει ξανά στο κυνοκομείο και στην Ελλάδα ως σύνηθες φαινόμενο στο δρόμο! Προς αποφυγή λοιπόν τέτοιων περιστατικών θεσπίστηκε η καταβολή της χρηματικής συνεισφοράς από τα άτομα που υιοθετούν ένα ζώο από κυνοκομείο. Τώρα θα σκεφτεί κάποιος, ότι αυτό το μέτρο είναι ρατσιστικό ή πολύ ταξικό.
Μήπως νομίζετε, ότι στην Ελλάδα άτεκνα ζευγάρια μπορούν να υιοθετήσουν ένα παιδί από κάποιο ίδρυμα αν είναι άπορα και ζουν από την πρόνοια ή είναι συχνά έως μόνιμα στο ταμείο ανεργίας; Η απάντηση που θα μας δώσετε χωρίς δεύτερη σκέψη θα είναι, ΟΧΙ βέβαια!
Όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό, ο νόμος που θεσπίστηκε και το απαγορεύει είναι απόλυτα σωστός, γιατί πρωταρχικό μέλημα του νομοθέτη ήταν να προφυλάξει και εξασφαλίσει τα παιδιά προς υιοθεσία. Έτσι σκέφτηκε και ο Γερμανός νομοθέτης που θέσπιζε τον ανάλογο φιλοζωϊκό νόμο.
Πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια. Αν ένας φιλόζωος με ενεργή δράση θέλει να υιοθετήσει ένα ζώο από κυνοκομείο, αλλά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για κάποιο λόγο τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν τη συντήρηση του ζώου, τότε το συμβούλιο που διοικεί το κυνοκομείο επιτρέπει κατ΄εξαίρεση την υιοθεσία και συμβάλει στα έξοδα και στη συντήρηση του ζώου.
Με το σκεπτικό, ότι αφού το έργο και η δράση του συγκεκριμένου ατόμου είναι γνωστά στο φιλοζωϊκό χώρο, αυτό θα λειτουργήσει προς όφελος του ζώου, προκειμένου να μην παραμείνει σε ένα κυνοκομείο. Εξ άλλου ένα κυνοκομείο για να λειτουργήσει έχει πολλά πάγια έξοδα. Από τον υπεύθυνο υπάλληλο που διευθύνει το κυνοκομείο, την τηλεφωνήτρια, τον οδηγό, τους ανθρώπους καθαριότητας μέχρι τους ελεγκτές υιοθεσιών και τον προμηθευτή τροφών.
Τόσο ο διευθυντής των κυνοκομείων όσο και οι υπάλληλοι που φροντίζουν τα ζώα-οι λεγόμενοι «φροντιστές ζώων», που εμείς άκομψα τους ονομάζουμε ζωοκόμους- είναι απόφοιτοι ειδικών σχολών, κάτι σαν Ι.Ε.Κ. ή άλλων επαγγελματικών σχολών. Είναι δε υποχρεωμένοι πριν ξεκινήσουν την έναρξη του επαγγέλματος τους να έχουν κάνει πολύμηνη πρακτική εξάσκηση σε κυνοκομείο και μετά να δίνουν εξετάσεις.
Και φυσικά πάνω από όλα να αγαπούν τα ζώα και να μην τα σιχαίνονται! Κάπως έτσι προσλαμβάνονται και οι υπάλληλοι στους Δήμους στην Ελλάδα-σκεφτείτε το, αραχτή δημόσια θεσούλα- για να περισυλλέγουν τα αδέσποτα και να τα φροντίζουν!
Πρέπει να διευκρινίσω, ότι πριν υπογραφεί το συμβόλαιο υιοθεσίας - Schutzvertrag - που περιέχει αρκετούς και αυστηρά δεσμευτικούς όρους και πριν καταβληθεί το ποσό που ορίζεται ως αντίτιμο τέλους προστασίας-Schutzgebühr - γίνεται πάντα από τους υπεύθυνους - ελεγκτές - της υιοθεσίας προέλεγχος στη κατοικία και στο περιβάλλον που θα πάει το κάθε ζώο.
Ο ενδιαφερόμενος συμπληρώνει ειδική φόρμα ερωτηματολόγιου για να μπορούν να κρίνουν οι υπεύθυνοι αν είναι ικανός και κατάλληλος να αναλάβει το συγκεκριμένο ζώο ή ακόμα και αν το ζώο που έχει επιλέξει να υιοθετήσει ταιριάζει στον ίδιο και στον περιβάλλοντα χώρο του. Κάθε άνθρωπος δεν ταιριάζει με όλα τα ζώα και κάποιοι σκύλοι δεν είναι κατάλληλοι για όλους από εμάς.
Κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαιτερότητες του. Το ίδιο και τα ζώα. Η διαδικασία μίας υιοθεσίας, που η συνύπαρξη ανθρώπου και ζώου θα διαρκέσει έως και 15 χρόνια, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Στους υπεύθυνους των κυνοκομείων και των φιλοζωϊκών συλλόγων στη Γερμανία κυριαρχεί η αρχή, ότι ο σκύλος δεν είναι παιχνίδι, αλλά ο σύντροφος στα παιχνίδια των παιδιών της οικογένειας.
*(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΓΑΒ» στο τεύχος Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2006)
zoosos.gr
