Με τον όρο «κοινωνικοποίηση» εννοούμε την
δυνατότητα του κουταβιού να αλληλεπιδρά και να επικοινωνεί με τα
υπόλοιπα πλάσματα του περιβάλλοντος του, με ήρεμο και συγκροτημένο
τρόπο. Στο αστικό περιβάλλον τα πλάσματα αυτά είναι κυρίως άνθρωποι όλων
των ηλικιών και ομάδων και άλλα ζώα όπως σκύλοι, γάτες και πουλιά.
Η κρίσιμη περίοδος κοινωνικοποίησης για ένα
κουτάβι είναι από την 4η εβδομάδα της ζωής του, μέχρι την 16η. Έχει
αποδειχθεί επιστημονικά ότι μέσα σε αυτό το διάστημα της ζωής του, ένας
σκύλος καταγράφει έντονα τις νέες εμπειρίες και τις κατατάσσει σε
θετικές ή αρνητικές, ανάλογα με τα αποτελέσματα που έχουν στον ίδιο.
Είναι λοιπόν τεράστια η ανάγκη μέσα σε αυτό το
πολύ κρίσιμο διάστημα το κουτάβι να έρθει σε επαφή με οτιδήποτε
πρόκειται να συναντήσει στο υπόλοιπο της ζωής του και να το γνωρίσει με
τέτοιο τρόπο ώστε η εμπειρία να είναι θετική και ευχάριστη. Πρέπει
λοιπόν να έρθει σε επαφή με ενήλικες, με παιδιά, με γέροντες, με
έγχρωμους, σε αναπηρικά αμαξίδια, με καπέλο, με ομπρέλα και οποιαδήποτε
μικρή λεπτομέρεια συνθέτει την ανθρώπινη φύση και καθημερινότητα. Επίσης
με σκυλάκια μικρόσωμα, μεγαλόσωμα, με γάτες, με πουλιά και ότι άλλο ζώο
συναντάτε στην καθημερινότητα σας.
Η
«εξοικείωση» περιλαμβάνει την ευχάριστη γνωριμία με νέες εικόνες,
ήχους, μυρωδιές και χειρισμούς που συνθέτουν την καθημερινότητα του
σκύλου. Τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα η ηλεκτρική σκούπα, το σεσουάρ, τα
περίεργα νέα έπιπλα, το κουδούνι, το κομπρεσέρ, η βούρτσα που τραβάει τα
μαλλιά, ο χειρισμός του κτηνιάτρου, η αίσθηση του θερμομέτρου, είναι
μικρά καθημερινά πράγματα που ο σκύλος πρέπει να γνωρίσει σταδιακά για
να μπορεί να τα χειρίζεται στο μέλλον με ευκολία και αυτοπεποίθηση.
Γιατί είναι τόσο σημαντική η εξοικείωση και η κοινωνικοποίηση του σκύλου μου;
Τα περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς που
παρουσιάζουν οι σκύλοι σήμερα οφείλονται δυστυχώς, σε ελλειπή ή λάθος
κοινωνικοποίηση. Το σκυλάκι θα πρέπει να μάθει να δέχεται το περιβάλλον του με ηρεμία και να έχει την αυτοπεποίθηση να το χειριστεί. Ένα μη σωστά κοινωνικοποιημένο κουτάβι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταλήξει σε ένα φοβικό ή/και επιθετικό ενήλικο σκύλο, που είτε θα επιτίθεται σε ότι είναι ξένο προς αυτόν ή αρνητικά καταχωρημένο στον «κατάλογο» των εμπειριών του, είτε θα τρέχει να κρυφτεί πανικόβλητο. Και στις δύο περιπτώσεις η συμβίωση με ένα τέτοιο πλάσμα γίνεται δύσκολη, και πολύ συχνά επικίνδυνη τόσο για τον σκύλο, όσο και για τον κηδεμόνα. Ας φανταστούμε ένα κουτάβι που η πρώτη του εμπειρία με παιδιά ήταν τραυματική. Τα παιδιά του τραβούσαν τα μαλλιά, την ουρά, έτρεχαν γύρω του και φώναζαν, με αποτέλεσμα η καταχώρηση αυτής της εμπειρίας να είναι: «αυτά τα μικρά πλασματάκια με πονάνε και με τρομάζουν με τις φωνές τους». Όταν αυτό το κουτάβι μεγαλώσει είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εξελιχθεί σε έναν πρώτης τάξεως κυνηγό μικρών παιδιών, μιας και αυτά είναι καταχωρημένα ως υποτιθέμενοι «εχθροί».
Από την άλλη ας φέρουμε στο μυαλό μας ένα κουτάβι που μόλις ακούσει έναν κρότο τρέχει να κρυφτεί! Ας φανταστούμε λοιπόν το ενδεχόμενο να είναι στο πάρκο ελεύθερο να παίζει με τα υπόλοιπα σκυλάκια και να σκάσει η εξάτμιση ενός αυτοκινήτου. Το σκυλάκι αυτό είναι πολύ πιθανό να αρχίσει να τρέχει προς το σπίτι, μιας και εκεί είναι το καταφύγιο του, μην προσέχοντας τα αυτοκίνητα και ότι άλλο κινείται στον δρόμο!
Είναι λοιπόν υποχρέωση κάθε σωστού κηδεμόνα, εκτός από την κτηνιατρική περίθαλψη, το φαγητό και το παιχνίδι, να μπορεί να εξασφαλίσει την εκπαίδευση, την κοινωνικοποίηση και την εξοικείωση του κουταβιού του, αν θέλει να έχει ένα σκύλο που θα συμμετέχει ενεργά και ήρεμα στις δραστηριότητες της οικογένειας.
fundogtraining.gr
