Τι είναι η δυσπλασία ισχίου;
Πρόκειται για μια αλλοίωση της άρθρωσης του ισχίου, που εμφανίζεται στις μεγαλόσωμες φυλές σκύλων, και τα τελευταία χρόνια και γατών. Μια αλλοίωση στην άρθρωση του ισχίου δεν επιτρέπει στην κεφαλή του μηριαίου οστού να «ταιριάξει» στην κοτύλη. Με την πάροδο του χρόνου η άρθρωση παραμορφώνεται και εμφανίζονται αλλοιώσεις οστεοαρθρίτιδας, που συνοδεύονται από έντονους πόνους όταν η άρθρωση χρησιμοποιείται, για παράδειγμα στο τρέξιμο και στο περπάτημα.
Μέχρι πρόσφατα επικρατούσε η άποψη ότι οι γάτες δεν υπέφεραν από τη συγκεκριμένη νόσο, καθώς δεν είχαν καταγραφεί περιστατικά δυσπλασίας ισχίου σε γάτες, αλλά νεότερες έρευνες αναφέρουν ότι οι γάτες όλων των φυλών έχουν πιθανότητες εμφάνισης της νόσου, περισσότερες μάλιστα αυτές που ανήκουν σε μεγαλόσωμες φυλές. Εκτροφείς γατών Maine Coon αρχικά εντόπισαν το πρόβλημα, και άρχισαν να πιέζουν και τους υπολοίπους εκτροφείς να εξετάζουν τα ζώα που συμμετείχαν στο εκτροφικό τους πρόγραμμα με ακτινογραφίες. Αρκετοί εκτροφείς ανταποκρίθηκαν, συμπεριλαμβανομένων κι άλλων φυλών, κι έτσι σε μερικά χρόνια ίσως έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα σχετικά με το ποσοστό στο οποίο η ασθένεια προσβάλλει τις γάτες, καθώς και την πορεία της.
Ακτινογραφία ζώου με φυσιολογικά ισχία
Πως μεταδίδεται;
Η αιτία της δυσπλασίας κατά πάσα πιθανότητα είναι γενετική, οπότε αν η γάτα σας νοσήσει, σημαίνει ότι και οι δύο γονείς της είτε νοσούν από την ίδια ασθένεια, είτε είναι φορείς της. Η δυσπλασία ισχίου δεν εμφανίζει συμπτώματα στα γατάκια, καθώς τα οστά τους δεν είναι ακόμα πλήρως ανεπτυγμένα σε αυτή την ηλικία. Ένα γατάκι γεννιέται με την γενετική προδιάθεση για τη συγκεκριμένη ασθένεια, και με τον καιρό, καθώς ασκείται πίεση στην άρθρωση, θα υπάρξει εξάρθρωση, την οποία θα ακολουθήσουν οι ανωμαλίες στην ανάπτυξη και τελικά η παραμόρφωση της άρθρωσης. Το ζώο θα εμφανίσει αρχικά δυσκολία στο περπάτημα, κι έπειτα θα αρχίσει πιθανότατα να αδιαφορεί για το παιχνίδι και κάθε μορφή άσκησης. Η γάτα μπορεί να φαίνεται ότι τεμπελιάζει, αλλά στην πραγματικότητα επιλέγει να μην παίζει γιατί της προκαλεί πόνο.
Υπάρχουν φυλές με μεγαλύτερη προδιάθεση από άλλες;
Όλες οι φυλές γατών έχουν πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, αλλά οι γάτες με μεγαλύτερα κόκκαλα έχουν περισσότερες. Γιατί; Στις μεγαλύτερες γάτες, τα οστά μπορεί να μην είναι τόσο προστατευμένα από κραδασμούς, όσο των υπολοίπων γατών, κι έτσι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα εξάρθρωσης του ισχίου. Αυτό σημαίνει ότι γάτες όπως αυτές του Σιαμ, που συνήθως είναι πιο μικρόσωμες και ελαφρές, έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, χωρίς να αποκλείεται όμως εντελώς αυτό το ενδεχόμενο. Καθώς η διαταραχή είναι γενετική, μπορεί να αποκλειστεί με εξετάσεις και προσεκτικό πρόγραμμα εκτροφής.
Πως μπορώ να μάθω αν η γάτα μου έχει δυσπλασία ισχίου;
Η δυσπλασία ισχίου εντοπίζεται εύκολα με μια ακτινογραφία της περιοχής της άρθρωσης του ισχίου. Εκτός όμως από την εμφανή αλλοίωση που μπορεί να φανεί στην ακτινογραφία του ενός ή και των δύο ισχίων, σημάδια της διαταραχής θα κάνουν επίσης την εμφάνισή τους στην καθημερινή ζωή του ζώου, καθώς η συγκεκριμένη ασθένεια προκαλεί αφόρητους πόνους και εμποδίζει τη γάτα να περπατήσει. Σταδιακά η γάτα θα αρχίσει να κουτσαίνει, να δυσκολεύεται στο βάδισμα, και γενικά θα εμφανίζει συμπεριφορά που θα μοιάζει με τεμπελιά, καθώς θα αποφεύγει την άσκηση και το παιχνίδι. Μπορεί επίσης να δυσφορεί όταν δέχεται χάδια στην πλάτη ή τη βάση της ουράς, να αποφεύγει τα μεγάλα άλματα, ακόμη και να λερώνει εκτός αμμολεκάνης, αν δεν μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτή.
Η γάτα μου πάσχει από Δυσπλασία Ισχίου…τι μπορώ να κάνω για να τη βοηθήσω;
Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία που να θεραπεύει τη δυσπλασία. Σε πιο προχωρημένα περιστατικά, μερικές φορές επιλέγεται η λύση της επέμβασης ώστε να τοποθετηθούν συνθετικά πρόσθετα στην άρθρωση. Άλλες, λιγότερο παρεμβατικές θεραπείες περιλαμβάνουν αντιφλεγμονώδη αγωγή και παυσίπονα. Όσον αφορά τις υπέρβαρες γάτες, η μείωση του βάρους και η προσαρμογή της ποσότητας τροφής μπορεί να βοηθήσουν. Επίσης μπορεί να βοηθήσει η αποτροπή περιττών κινήσεων, όπως τα ψηλά άλματα. Τέλος, εξετάζονται κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως τα πόσιμα συμπληρώματα γλυκοσαμίνης, ουσία που φαίνεται να βοηθά στη φυσική αποκατάσταση της άρθρωσης. Η θεραπεία λειτουργεί υποστηρικτικά κατά τη διάρκεια της ζωής του ζώου, καθώς ανακουφίζει τα συμπτώματα και βελτιώνει την ποιότητα ζωής του, αλλά δε θεραπεύει την ίδια την ασθένεια.
Πρόκειται για μια αλλοίωση της άρθρωσης του ισχίου, που εμφανίζεται στις μεγαλόσωμες φυλές σκύλων, και τα τελευταία χρόνια και γατών. Μια αλλοίωση στην άρθρωση του ισχίου δεν επιτρέπει στην κεφαλή του μηριαίου οστού να «ταιριάξει» στην κοτύλη. Με την πάροδο του χρόνου η άρθρωση παραμορφώνεται και εμφανίζονται αλλοιώσεις οστεοαρθρίτιδας, που συνοδεύονται από έντονους πόνους όταν η άρθρωση χρησιμοποιείται, για παράδειγμα στο τρέξιμο και στο περπάτημα.
Μέχρι πρόσφατα επικρατούσε η άποψη ότι οι γάτες δεν υπέφεραν από τη συγκεκριμένη νόσο, καθώς δεν είχαν καταγραφεί περιστατικά δυσπλασίας ισχίου σε γάτες, αλλά νεότερες έρευνες αναφέρουν ότι οι γάτες όλων των φυλών έχουν πιθανότητες εμφάνισης της νόσου, περισσότερες μάλιστα αυτές που ανήκουν σε μεγαλόσωμες φυλές. Εκτροφείς γατών Maine Coon αρχικά εντόπισαν το πρόβλημα, και άρχισαν να πιέζουν και τους υπολοίπους εκτροφείς να εξετάζουν τα ζώα που συμμετείχαν στο εκτροφικό τους πρόγραμμα με ακτινογραφίες. Αρκετοί εκτροφείς ανταποκρίθηκαν, συμπεριλαμβανομένων κι άλλων φυλών, κι έτσι σε μερικά χρόνια ίσως έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα σχετικά με το ποσοστό στο οποίο η ασθένεια προσβάλλει τις γάτες, καθώς και την πορεία της.
Ακτινογραφία ζώου με φυσιολογικά ισχία
Πως μεταδίδεται;
Η αιτία της δυσπλασίας κατά πάσα πιθανότητα είναι γενετική, οπότε αν η γάτα σας νοσήσει, σημαίνει ότι και οι δύο γονείς της είτε νοσούν από την ίδια ασθένεια, είτε είναι φορείς της. Η δυσπλασία ισχίου δεν εμφανίζει συμπτώματα στα γατάκια, καθώς τα οστά τους δεν είναι ακόμα πλήρως ανεπτυγμένα σε αυτή την ηλικία. Ένα γατάκι γεννιέται με την γενετική προδιάθεση για τη συγκεκριμένη ασθένεια, και με τον καιρό, καθώς ασκείται πίεση στην άρθρωση, θα υπάρξει εξάρθρωση, την οποία θα ακολουθήσουν οι ανωμαλίες στην ανάπτυξη και τελικά η παραμόρφωση της άρθρωσης. Το ζώο θα εμφανίσει αρχικά δυσκολία στο περπάτημα, κι έπειτα θα αρχίσει πιθανότατα να αδιαφορεί για το παιχνίδι και κάθε μορφή άσκησης. Η γάτα μπορεί να φαίνεται ότι τεμπελιάζει, αλλά στην πραγματικότητα επιλέγει να μην παίζει γιατί της προκαλεί πόνο.
Υπάρχουν φυλές με μεγαλύτερη προδιάθεση από άλλες;
Όλες οι φυλές γατών έχουν πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, αλλά οι γάτες με μεγαλύτερα κόκκαλα έχουν περισσότερες. Γιατί; Στις μεγαλύτερες γάτες, τα οστά μπορεί να μην είναι τόσο προστατευμένα από κραδασμούς, όσο των υπολοίπων γατών, κι έτσι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα εξάρθρωσης του ισχίου. Αυτό σημαίνει ότι γάτες όπως αυτές του Σιαμ, που συνήθως είναι πιο μικρόσωμες και ελαφρές, έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, χωρίς να αποκλείεται όμως εντελώς αυτό το ενδεχόμενο. Καθώς η διαταραχή είναι γενετική, μπορεί να αποκλειστεί με εξετάσεις και προσεκτικό πρόγραμμα εκτροφής.
Πως μπορώ να μάθω αν η γάτα μου έχει δυσπλασία ισχίου;
Η δυσπλασία ισχίου εντοπίζεται εύκολα με μια ακτινογραφία της περιοχής της άρθρωσης του ισχίου. Εκτός όμως από την εμφανή αλλοίωση που μπορεί να φανεί στην ακτινογραφία του ενός ή και των δύο ισχίων, σημάδια της διαταραχής θα κάνουν επίσης την εμφάνισή τους στην καθημερινή ζωή του ζώου, καθώς η συγκεκριμένη ασθένεια προκαλεί αφόρητους πόνους και εμποδίζει τη γάτα να περπατήσει. Σταδιακά η γάτα θα αρχίσει να κουτσαίνει, να δυσκολεύεται στο βάδισμα, και γενικά θα εμφανίζει συμπεριφορά που θα μοιάζει με τεμπελιά, καθώς θα αποφεύγει την άσκηση και το παιχνίδι. Μπορεί επίσης να δυσφορεί όταν δέχεται χάδια στην πλάτη ή τη βάση της ουράς, να αποφεύγει τα μεγάλα άλματα, ακόμη και να λερώνει εκτός αμμολεκάνης, αν δεν μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτή.
Η γάτα μου πάσχει από Δυσπλασία Ισχίου…τι μπορώ να κάνω για να τη βοηθήσω;
Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία που να θεραπεύει τη δυσπλασία. Σε πιο προχωρημένα περιστατικά, μερικές φορές επιλέγεται η λύση της επέμβασης ώστε να τοποθετηθούν συνθετικά πρόσθετα στην άρθρωση. Άλλες, λιγότερο παρεμβατικές θεραπείες περιλαμβάνουν αντιφλεγμονώδη αγωγή και παυσίπονα. Όσον αφορά τις υπέρβαρες γάτες, η μείωση του βάρους και η προσαρμογή της ποσότητας τροφής μπορεί να βοηθήσουν. Επίσης μπορεί να βοηθήσει η αποτροπή περιττών κινήσεων, όπως τα ψηλά άλματα. Τέλος, εξετάζονται κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως τα πόσιμα συμπληρώματα γλυκοσαμίνης, ουσία που φαίνεται να βοηθά στη φυσική αποκατάσταση της άρθρωσης. Η θεραπεία λειτουργεί υποστηρικτικά κατά τη διάρκεια της ζωής του ζώου, καθώς ανακουφίζει τα συμπτώματα και βελτιώνει την ποιότητα ζωής του, αλλά δε θεραπεύει την ίδια την ασθένεια.
mycat.e-steki.gr
