Λίγη ώρα αργότερα, το μάτι μου "έπεσε" πάνω σε μια αγγελία: " ΤΥΦΛΟ , ΓΕΡΙΚΟ ΚΑΝΙΣΑΚΙ , ΨΑΧΝΕΙ ΣΠΙΤΙ". Συνέχισα την ανάγνωση όπου με "κόμπο" στο στομάχι διαπίστωνα για άλλη μια φορά πόσο απάνθρωποι είμαστε εμείς οι "άνθρωποι". " Τον παράτησαν στο βουνό στην Πετρούπολη, τυφλό & ηλικιωμένο για να πεθάνει. Βρίσκεται στον κτηνίατρο, του αφαιρέθηκαν τα περισσότερα δόντια. Τρέμει από το κρύο , ενώ τα άλλα σκυλάκια του τρώνε το φαγητό, γιατί αργεί να φάει, με αποτέλεσμα να μένει νηστικό. Ζητάει ένα σπιτάκι για τα γεράματά του".
Θεέ μου , σκέφτηκα... πώς είναι δυνατόν; Στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα του Ερμή μου, να είναι μόνος , τυφλός & ηλικιωμένος, χωρίς εμένα δίπλα του, πεταμένος μέσα στο κρύο.... "Θα τον πάρω" είπα, "Ερμή, θα σου φέρω ένα φιλαράκι. Θα τον δεχτείς ή θα τον μαλώνεις; Είναι & αυτός τυφλούλης & μόνος. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία" Σχημάτισα τον αριθμό στο τηλέφωνο , μίλησα με την υπεύθυνη & αποφάσισα να δοκιμάσω ένα Σαββατοκύριακο συμβίωσης με το άμοιρο σκυλάκι, με μόνο ενδοιασμό την αντίδραση του καλομαθημένου μου Ερμή.
Δυό μέρες μετά, πήγα με ταξί να τον πάρω από το κτηνιατρείο. Τον βρήκα μέσα στα αίματα, με τον γιατρό να προσπαθεί να του σταματήσει την αιμμοραγία. Ο σκυλάκος χτυπιόταν μέσα στο κλουβί & μάτωνε τη μυτούλα του & τα δοντάκια του, που δεν είχαν ακόμα ηρεμήσει από το χειρουργείο. Αφού τον χάιδεψα λιγάκι & ηρέμησε, τον έβαλα στο κλουβάκι & φύγαμε. Σε όλη τη διαδρομή ο σκυλάκος τιναζόταν & γέμιζε αίματα το ταξί. Εγώ προσπαθούσα να τον ηρεμήσω & να καλύψω τα ίχνη. "Θεέ μου" έλεγα, "κάνε να μην μας πάρει χαμπάρι το ταξιτζής & μας πετάξει όλους έξω"...Τελικά τα καταφέραμε. Φτάσαμε στο σπίτι, όπου ο μικρός φοβισμένος & ταλαιπωρημένος περίμενε μισή ώρα μέσα στο κλουβί, μέχρι να πάρει την απόφαση να βγει έξω. Τον τάισα, τον έπλυνα, του στέγνωσα το μαλλάκι του, του φόρεσα & ένα πουλοβεράκι του Ερμή & τον έβαλα να κοιμηθεί σε ένα ζεστό κρεβατάκι. Ο Ερμής μου, όλο περιέργεια τον πλησίασε & τον μύριζε... δεν τον πείραξε, δεν του επιτέθηκε... "Καλό σημάδι αυτό" σκέφτηκα. "Παιδάκια, θα περάσουμε καλά οι τρεις μας"......& έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της ευτυχισμένης συμβίωσής μας!
Μέρα με τη μέρα ο Άρης, όπως ονόμασα τον καινούργιο φίλο μου, γινόταν όλο & καλύτερα. Εγκλιματίστηκε πολύ εύκολα στο καινούργιο του σπιτάκι, εξοικειώθηκε με τον χώρο, περπατούσε με άνεση χωρίς να χτυπάει , αν & τυφλός, γενικά συμπεριφερόταν σαν να ήταν πάντοτε εκεί. Ο Ερμής τον σεβόταν. Τον άφηνε να κοιμάται στο κρεβατάκι του, να παίρνει τα παιχνίδια του, να τρώει το φαγητό του. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα, ότι ο Άρης όχι μόνο δεν έβλεπε, αλλά δεν άκουγε κιόλας. Δεν πειράζει , σκέφτηκα, "νιώθει & αυτό είναι αρκετό" . Κοιμόταν, με τις ώρες, έτρωγε ασταμάτητα,
δυσκολευόταν στις βόλτες έξω από το σπίτι καθ΄ όσον τα γέρικα ποδαράκια του δεν τον βοηθούσαν , ήταν βλέπεις σχεδόν 16 χρονών, αλλά τρελλαινόταν να κάνει περίπατους στη βεράντα του σπιτιού & να μυρίζει τα λουλούδια... μύριζε, μύριζε, μύριζε & σήκωνε το κεφαλάκι του στον ουρανό, σαν να έπαιρνε ζωή, σαν να έκανε μια προσευχή.
Γύριζα από τη δουλειά & έβλεπα δύο μουτράκια , που ενώ κοιτούσαν στο πουθενά, έτρεχαν κατευθείαν στην αγκαλιά μου, αν & ο Άρης αργούσε λίγο ως γεράκος που ήταν.
Το καλοκαίρι πήγαμε στο χωριό για ένα μήνα. Πρέπει να ήταν ο ωραιότερος μήνας της ζωής του γεράκου μου. Όλη μέρα στον κήπο με τα αγαπημένα του λουλούδια, να κάνει ατελείωτες βόλτες & να απολαμβάνει τη φύση.
Ο καιρός κυλούσε ήρεμα, οι μέρες μας γεμάτες αγάπη & συντροφιά. Οι τρεις μας ήμασταν το καλύτερο παρεάκι.
Ένα βράδυ του Μαρτίου 2011 , ο Άρης ήταν ανήσυχος. Στριφογυρνούσε διαρκώς & έκλαιγε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τι να ήθελε; Τι έχει; Τον πήρα στην αγκαλιά μου, τον χάιδεψα & τον νανούρισα μέχρι που αποκοιμήθηκε. Το πρωί , πριν πάω στη δουλειά, του έβαλα φαγάκι & νεράκι και έφυγα. Το απόγευμα που γύρισα, τον βρήκα να κοιμάται κάτω, σχεδόν λιπόθυμο, ενώ δεν είχε αγγίξει το φαγητό του. "Αρούλη μου" του είπα, "τι έχεις αγόρι μου; τι σου συμβαίνει;" Ο Άρης όμως έδειχνε να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Τον άρπαξα & τον πήγα αμέσως στο γιατρό.
"Γεράματα δεσποινίς", μου είπε ο γιατρός, "οι εξετάσεις του είναι καλές, αλλά έπαθε εγκεφαλικό & προφανώς περισσότερο από ένα. Έχει νευρολογικά προβλήματα." Του έβαλε ορό & τον κράτησε εκεί για να τον παρακολουθήσει. Την επομένη που τηλεφώνησα μου είπε ότι δεν αντιδρά. Δεν τρώει, δεν πίνει, έχει ακράτεια, γενικώς δεν είναι καλά. Το απόγευμα πήγα να τον δω. Ο Άρης μου ήταν σαν νεκρός. Με δάκρυα στα μάτια είπα στο γιατρό: " Κρατήστε τον λίγο ακόμα. Ίσως θέλει χρόνο για να συνέλθει. Θα γίνει καλά το ξέρω..."
Άλλες δύο μέρες πέρασαν χωρίς ο γεράκος μου να έχει οποιαδήποτε βελτίωση, αντίθετα η κατάστασή του μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Εγώ είχα γίνει ένα ράκος. Μέρα , νύχτα έκλαιγα. Κοίταζα το άδειο του κρεβατάκι & ένιωθα να μου δίνουν γροθιές στο στομάχι. Ο γιατρός προσπαθούσε να με προετοιμάσει για το χειρότερο. Αποφάσισα λοιπόν να τον πάρω σπίτι μας, για να πεθάνει εκεί, να μην νιώθει ότι για άλλη μία φορά τον εγκατέλειψαν. Όχι τώρα, όχι στις τελευταίες του στιγμές.
Με πόνο στην καρδιά & ενώ δεν αισθανόταν το παραμικρό & δεν αντιδρούσε, τον έφερα στο σπίτι μας. Τον ακούμπησα στο κρεβατάκι του, τον σκέπασα με την κουβερτούλα του και του είπα: "Αρούλη μου, είσαι στο σπίτι μας. Κοιμήσου αγοράκι μου. Εγώ και ο Ερμάκος είμαστε κοντά σου". Και εκείνη τη στιγμή, έγινε το θαύμα. Ο Άρης, με τη λιγοστή δύναμη που είχε, άνοιξε τα ματάκια του, γύρισε προς το μέρος μου , έβγαλε τη γλωσσίτσα του & με όση δύναμη του είχε απομείνει, μου έγλυψε το χέρι. Αυτό ήταν..."ο Άρης θα ζήσει", φώναξα... τον αγκάλιασα & έκλαιγα από χαρά.
Την επόμενη ημέρα ο Άρης σηκώθηκε & άρχισε δειλά δειλά τις συνηθισμένες βόλτες του, κάνοντας κύκλους βέβαια, αποτέλεσμα του εγκεφαλικού, αλλά ήξερα ότι ακόμα & αυτό τον ευχαριστούσε.
Άρχισε να τρώει, να κοιμάται με ηρεμία & να απολαμβάνει & πάλι τη δική μας σπιτική ζωή. Έπαιρνε χάπια βέβαια, βιταμίνες & έκανε ειδική διατροφή, αλλά όλα έγιναν σχεδόν όπως πριν.
Πέρασαν πέντε μήνες & ήρθε ο Αύγουστος, που όπως & το προηγούμενο καλοκαίρι, πήγαμε & πάλι στο χωριό. "Αρούλη μου" του είπα, "θα πας στον αγαπημένο σου κήπο, θα κάνεις ατελείωτες βόλτες ανάμεσα στα λουλούδια που λατρεύεις".
Οι πρώτες μέρες κύλησαν καλά, μέχρι που ξαφνικά ο Άρης σταμάτησε να τρώει & άρχισε να έχει πάλι ανησυχίες. Τον έτρεξα αμέσως στο γιατρό. Είχε πάθει & πάλι εγκεφαλικό. Οι ενέσεις, τα φάρμακα, οι βιταμίνες, οι οροί, δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο γιατρός μου είπε ότι είναι στα τελευταία του. Εγώ όμως δεν ήθελα να το δεχτώ. Τον πήρα σπίτι & αρχίσαμε & πάλι ειδική ενισχυμένη διατροφή. Τον τάιζα & του έδινα νερό με τη σύριγγα. Είχε χάσει την όσφρησή του & προφανώς & τη γεύση του. Κάποιες φορές σηκωνόταν για λίγο, έκανε μερικά βήματα, αλλά δεν μπορούσε να συνεχίσει. Όλη τη μέρα ήταν στο κρεβατάκι του. Προσπαθούσε να αλλάξει πλευρό & έκλαιγε. Και όμως, όταν τον έπαιρνα στην αγκαλιά μου & του ψιθύριζα το τραγουδάκι μας, ηρεμούσε & κοιμόταν σαν μωρό παιδί. Κάθε μέρα όμως που περνούσε ο Άρης μετρούσε αντίστροφα. Ο φίλος μου , μου έλεγε ότι κρατιέται στη ζωή για χάρη μου, ότι θέλει να φύγει για να ησυχάσει, αλλά νιώθει τη θλίψη μου & μένει για μένα.
Ένα βράδυ , προσπάθησα να τον αποχαιρετήσω. Του είπα ότι είναι ελεύθερος να φύγει αν το θέλει. Ότι δεν πρέπει να μένει στη ζωή για μένα. Τον ευχαρίστησα που μου δίδαξε τόσα πολλά, που μου έδωσε τόση αγάπη τον λίγο καιρό που τον είχα . Του είπα ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο γιατί μου δίδαξε την ευγνωμοσύνη & τη δύναμη της αγάπης & ότι εκεί που θα πάει θα είναι καλά, δεν θα πονάνε πια τα ποδαράκια του, θα μπορεί να τρέχει μαζί με τα άλλα τα σκυλάκια & να βλέπει τα λουλούδια που τόσο αγαπάει. Του είπα να ξεκινήσει το όμορφο ταξίδι του σε μια άλλη ζωή, να ταξιδέψει εκεί που επιθυμεί & εγώ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από το κλάμα. Το πρωί σηκώθηκα & ο Άρης ήταν ακόμα εκεί. Δεν είχε "φύγει". Προφανώς ένιωσε ότι όλα αυτά που έλεγα δεν τα εννοούσα. Ότι δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να τον αποχωριστώ.
Κάθε μέρα που περνούσε τον έφερνε πιο κοντά στο τέλος του. Δεν αντιδρούσε σε τίποτα πια, δεν στεκόταν καν στα πόδια του, συνέχιζα να τον ταϊζω με σύριγγα, να ξυπνάω τα βράδια ανά 2 ώρες για να του αλλάζω πλευρό. Το κορμάκι του άρχισε να κάνει πληγές, έπαθε κατάκλιση. Τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα τις καθάριζα & τους έβαζα αλοιφή. Γύριζα από τη δουλειά & τον έβρισκα πεσμένο μέσα στις ακαθαρσίες του, ανήμπορο να σηκωθεί. Δύο φορές την εβδομάδα τον πήγαινα στο γιατρό για να του βάλει ορό για να μην αφυδατωθεί, ενώ τις υπόλοιπες μέρες του έδινα νερό με το ζόρι . Είχε μείνει ένας σκελετός στην κυριολεξία. Άκουγα το κλάμα του, έβλεπα τη δυστυχία του. Τον παρηγορούσα, του τραγουδούσα, τον χάιδευα, τον κοίμιζα στην αγκαλιά μου. Οι άλλοι μου έλεγαν ότι υποφέρει, ότι κάνω έγκλημα που δεν τον απαλλάσσω από το μαρτύριό του. Ότι είναι εγωιστικός ο τρόπος που συμπεριφέρομαι. "Κάνε του ευθανασία" μου έλεγαν, " το ζώο υποφέρει, δεν το βλέπεις; Δεν αντέχει άλλο, έχει και μία αξιοπρέπεια".
Το έβλεπα, αλλά δε μπορούσα. Πώς να το έκανα αυτό; Πώς να του αφαιρούσα τη ζωή; Πώς να πάρω την απόφαση να τον σκοτώσω; Να σταματήσω την καρδούλα του; Πώς θα ζήσω μετά από αυτό & χωρίς αυτόν;
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου το βράδυ & ενώ κάναμε το καθιερωμένο μας πρόγραμμα, την ώρα που έδινα νερό με τη σύριγγα στον Άρη, εκείνος έσφιξε τα δόντια, γύρισε το κεφάλι & έβγαλε ξέπνοα έναν λυγμό, έναν θρήνο. Εκείνη την ώρα μου είπε: "Άσε με να φύγω". Τον αγκάλιασα έτοιμη να λιποθυμήσω, τον φίλησα & με δάκρυα στα μάτια του είπα: "Ναι αγόρι μου, έχεις δίκιο. Συγχώρα με. Αύριο θα σε απαλλάξω από το μαρτύριό σου..." & αμέσως έγειρε το κεφαλάκι του στην αγκαλιά μου & κοιμήθηκε. Όλο το βράδυ δεν ακούστηκε. Εγώ πέρασα μαρτυρικές ώρες, προσευχόμενη να βρω το κουράγιο & τη δύναμη την ώρα που θα έρθει ο γιατρός για την ένεση. Εφιαλτικές & μαρτυρικές οι ώρες μέχρι να ξημερώσει. Έφερνα στα μάτια μου την εικόνα του γιατρού να χτυπάει το κουδούνι, να μπαίνει στο σπίτι & εγώ να ξέρω ότι πλησιάζει το τέλος του Αρούλη μου. Ότι όταν θα φύγει από την πόρτα ο Αρούλης πια δεν θα ζει, δεν θα ξαναγγίξω το κορμάκι του, δεν θα ξανακούσω τη φωνούλα του... θα αδειάσει η αγκαλιά μου.
Το πρωί πήγα στη δουλειά, ενώ όσο πλησίαζαν οι ώρες να γυρίσω σπίτι & να 'ρθει ο γιατρός, η ανάσα μου κοβόταν , το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.. δεν άκουγα , δεν έβλεπα... μόνο σκεφτόμουνα & έκλαιγα.
Στις 6:00 το απόγευμα γύρισα σπίτι. Μπήκα στο δωμάτιο που ήταν ο Άρης για να του πω ότι ήρθα. Σήκωσα το κορμάκι του για να του αλλάξω πλευρό , του φίλησα το κεφαλάκι & του είπα: "Αρούλη μου γύρισα". Εκείνη τη στιγμή έβαλα το χέρι μου στην καρδιά του. Η καρδούλα του ίσα που χτυπούσε. Τον ακούμπησα στο κρεβατάκι του, τον σκέπασα, ενώ με το ένα χέρι μου τον αγκάλιασα και με το άλλο του έπιασα το χεράκι του.... και εκείνη τη στιγμή.... ένιωσα ένα φτερούγισμα να διαπερνά το κορμάκι του, έναν στεναγμό να βγαίνει από μέσα του & την καρδούλα του να σταματάει ....και έτσι ήρεμα & γαλήνια, σαν να κοιμήθηκε.... ξεψύχησε..........
Έπεσα πάνω από το άψυχο πια κορμάκι του & με δάκρυα στα μάτια του είπα: "Στο καλό αγόρι μου. Κάνε το ταξίδι σου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Θα υπάρχει πάντοτε ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου αφιερωμένο σε σένα. Θα σ΄ αγαπώ για πάντα. Σ΄ ευχαριστώ για όλα & συγγνώμη αν σε πόνεσα"...
Τον θάψαμε με το φίλο μου στον κήπο του σπιτιού του, ανάμεσα σε αγάλματα, περιτριγυρισμένο με λευκά ( σαν τον ίδιο) λουλούδια, που τόσο αγαπούσε. Κάθε Σαββατοκύριακο τον επισκέπτομαι & του τραγουδάω το δικό μας τραγούδι. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, είναι αφιερωμένη σ΄ αυτόν η τελευταία μου καληνύχτα.
Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι, που αν & ζήσαμε μαζί ενάμιση μόνο χρόνο δεθήκαμε σαν να ήμασταν μαζί μια ολόκληρη ζωή. Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι που ήθελε να πεθάνει όταν ένιωσε ότι τον εγκατέλειψα & αναστήθηκε ότι διαπίστωσε ότι είμαι ακόμα εκεί. Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι που κρατιόταν στη ζωή , ενώ υπέφερε, για να μην στενοχωρήσει εμένα. Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι που αποφάσισε να φύγει όταν κατάλαβε ότι ήμουν πλέον έτοιμη να δεχθώ το "ταξίδι" του. Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι που με απάλλαξε από το βάρος & τον πόνο να του αφαιρέσω εγώ τη ζωή. Μια καληνύχτα για το αδέσποτο εκείνο σκυλάκι που κράταγε τους τελευταίους του παλμούς για να γυρίσω & να αφήσει στην αγκαλιά μου την τελευταία του πνοή. Αυτό ήταν το ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ του Αρούλη μου. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΕΝΟΣ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ.
Αφιερωμένο στον Άρη μου, που έχασα στις 13 Οκτωβρίου 2011.
Κείμενο ΔΗΛΕΣΙΩΤΙΚΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑΚΙΑ
world-look.blogspot.com/
