Τα ευρήματα βασίστηκαν σε 140 ενήλικους σκύλους, εκ των οποίων οι μισοί απομακρύνθηκαν από τα αδέρφια τους και υιοθετήθηκαν μεταξύ 30-40 ημερών, ενώ οι υπόλοιποι απομακρύνθηκαν μετά τους δύο μήνες.
Όλοι οι ιδιοκτήτες των σκύλων, οι οποίοι ήταν πελάτες διαφόρων κτηνιατρικών κλινικών στη Νάπολη της Ιταλίας, κλήθηκαν να απαντήσουν σε μία τηλεφωνική έρευνα σχετικά με τους σκύλους τους, με ερωτήσεις που αφορούσαν την προέλευση και τη φυλή τους, καθώς και μια σειρά από πιθανές προβληματικές συμπεριφορές που έχουν παρατηρήσει. Αυτές περιλάμβαναν την καταστροφική τάση, το υπερβολικό γάβγισμα, την κτητικότητα γύρω από το φαγητό ή/και το παιχνίδι, την αναζήτηση της προσοχής, την επιθετικότητα, το άγριο παιχνίδι, τη φοβία για τη βόλτα και τους έντονους θορύβους.
Κατά το χρόνο της έρευνας, τα σκυλιά ήταν ηλικίας μεταξύ 18 μηνών και 7 ετών. Οι μισοί σκύλοι προέρχονταν από καταστήματα κατοικίδιων ζώων (pet shops), 1 στους 3 προερχόταν από κάποιον συγγενή ή φίλο, ενώ οι υπόλοιποι σκύλοι ήταν από εκτροφή. Κανένα από τα σκυλιά της μελέτης δεν είχε προέλθει από καταφύγιο ζώων, ούτε είχε φυσικά ή ψυχικά τραυματιστεί.
Οι πιο συχνά αναφερόμενες συμπεριφορές ήταν η αναζήτηση της προσοχής και η έντονη αντίδραση στους θορύβους. Οι σκύλοι που ήταν μικρότεροι των 36 μηνών ήταν πολύ πιο πιθανό να έχουν καταστροφική τάση και να κυνηγούν την ουρά τους, σε σχέση με τα μεγαλύτερα ζώα, όπως ήταν αναμενόμενο. Με την εξαίρεση της αλλοτριοφαγίας, της επιθετικότητας προς τον ιδιοκτήτη και το γλείψιμο των ποδιών, όλες οι συμπεριφορές, ανεξάρτητα από τη φυλή τους, το μέγεθος και το αν είναι στειρωμένα, είχαν σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό εμφάνισης ανάμεσα σε σκύλους που είχαν διαχωριστεί από την τοκετοομάδα πριν από τις 60 ημέρες.
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν πως είναι συνήθως αποδεκτό ότι οι σκύλοι βιώνουν μια ευαίσθητη περίοδο, αυτή της κοινωνικοποίησης, κατά την οποία οι κοινωνικές εμπειρίες και τα ερεθίσματα που λαμβάνουν έχουν μεγαλύτερη επίδραση στην ανάπτυξη, την ιδιοσυγκρασία και τη συμπεριφορά τους, από ότι εάν εμφανιστούν αργότερα στη ζωή τους. Τα στοιχεία καταδεικνύουν όλο και περισσότερο ένα μίγμα γενετικών, περιβαλλοντικών και βιωματικών παραγόντων που μπορούν να διαμορφώσουν οριστικά το DNA, αφήνοντας μόνιμα αποτελέσματα.
Οι ερευνητές καταλήγουν πως η πρόωρη απομάκρυνση των κουταβιών από τη μητέρα και τα αδέρφια τους, ειδικά όταν σχετίζεται με τη μεταφορά τους σε κάποιο κατάστημα κατοικίδιων ζώων, μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα τους να προσαρμόζονται σε νέες περιβαλλοντικές συνθήκες και να δυσκολέψει τις μετέπειτα κοινωνικές τους σχέσεις, αυξάνοντας τελικά την πιθανότητα τα ζώα τελικά να εγκαταλειφθούν, λόγω προβληματικής συμπεριφοράς.
Ανατολή Παρασκευοπούλου, Κτηνίατρος
puppy-doggy.blogspot.com
