Πως βιώνουν τα ζώα τον θάνατο;

Η στιγμή του θανάτου και η αίσθηση της προσμονής της στιγμής μπορεί να βιωθεί και να περιγραφεί μόνο από τον ίδιο τον μελλοθάνατο άνθρωπο η ζώο. Μπορεί κανείς όμως να καταλάβει πολλά πράγματα για το πως βιώνουν τα ζώα τον θάνατο από τον τρόπο που πεθαίνουν και από την συμπεριφορά τους εκείνες τις ώρες. Θα λέτε τώρα “τι μακάβριο θέμα διάλεξε να αναπτύξει τώρα η Μαίριλυν” αλλά αυτή είναι απλά η ανθρώπινη περιγραφή του θανάτου και όχι αυτή των ζώων. Εξάλλου μου έχει γίνει αυτή η ερώτηση ουκ ο λίγες φορές και είναι ένα θέμα που έχει κινήσει και την δικιά μου περιέργεια ανά τα χρόνια που δουλεύω κοντά τους. Ξεκινώ λοιπόν…….

Η ζωή
Τα ζώα ζουν την στιγμή. Αυτή είναι η ομορφιά τους. Ζουν την κάθε μέρα σαν να είναι καινούργια. Δεν αναπολούν το παρελθών και δεν προβάλουν το μέλλον. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο πως αντιμετωπίζει ένα υγιές ζώο κάποιο άλλο κακοποιημένο. Ένα ζώο ενώ ξέρει ότι το άλλο έχει υποστεί κακοποίηση δεν θα του συμπεριφερθεί διαφορετικά από ένα κανονικό ζώο. Οι κανόνες θα παραμείνουν και η ιεραρχία θα τηρηθεί χωρίς έλεος. Διότι οι κανόνες αυτοί είναι που στηρίζουν και εγγυώνται την επιβίωση μιας αγέλης. Πρέπει εμείς οι άνθρωποι, ειδικά όσοι έχουμε υιοθετήσει αδέσποτα,  να το λάβουμε υπόψιν αυτό και να μην τους συμπεριφερόμαστε με την υπερβολική συμπόνια που χαρακτηρίζει εμάς τους ανθρώπους διότι έτσι δίνουμε έμφαση στο πρόβλημα και δεν το αφήνουμε να ξεπεραστεί. Οπότε τα ζώα, ενώ έχουν αίσθηση του θανάτου, δεν το σκέφτονται συνέχεια και δεν είναι κάτι που κυριεύει την ζωή τους. Θα το αντιμετωπίσουν όταν έρθει η ώρα.

Όταν πλησιάζει ο θάνατος
Όταν ένα ζώο πλησιάζει τον θάνατο λόγο αρρώστιας, ατυχήματος, ή γηρατειών αρχίζει να φεύγει από το σώμα του όλο και περισσότερο. Όσο περνούν οι μέρες είναι όλο και λιγότερο στο σώμα του και ο ιδιοκτήτης του θα καταλάβει ότι το ζώο έχει στιγμές διαύγειας αλλά τις περισσότερες ώρες τις περνάει κοιμισμένο η ‘αλλού’. Αυτός είναι μηχανισμός που έχουν όλα τα ζώα και είναι προστατευτικός. Ένα παράδειγμα είναι τα θηράματα στην φύση, πχ γαζέλες. Ενώ φεύγουν από την ζωή με τόσο φρικτό και βίαιο τρόπο (για τα ανθρώπινα δεδομένα) η φύση έχει προνοήσει και την στιγμή που το λιοντάρι πιάνει την γαζέλα στο στόμα του εκείνο έχει ήδη φύγει από το σώμα του και έτσι δεν αισθάνεται τον πόνο.

Η ώρα του θανάτου
Ένα άρρωστο ή πληγωμένο ζώο συνήθως αποκόβει τις επαφές του με τον έξω κόσμο. Κοιμάται πολύ, τρώει και πίνει λίγο έως καθόλου και θέλει μια ατμόσφαιρα ήσυχη και μοναχική. Στην φύση μία αρρώστια μπορεί να είναι αιτία για απομάκρυνση ενός αγελαίου ζώο από την αγέλη του με ρίσκο τον θάνατο, διότι φεύγοντας χάνει την προστασία της αγέλης του. Η ανάγκη για απομόνωση είναι πιο μεγάλη. Είναι σαν να μπαίνουν σε ένα πεδίο διαφορετικό όπου γίνεται ένα είδος διαλογισμού με στόχο την ανάρρωση ή την πέραση στην άλλη πλευρά. Όλο τους το είναι προσπαθεί να αναρρώσει ή να προετοιμαστεί για τον θάνατο αλλά γίνεται με έναν τρόπο γαλήνιο, διαλογιστικό και με φοβερή αξιοπρέπεια. Είναι λίγες οι φορές που ένα ζώο θα κλαίει και θα φωνάζει όταν είναι άρρωστο. Μπορεί την στιγμή ενός ατυχήματος να φωνάξει ή να κλάψει αλλά στην ανάρρωση η συμπεριφορά του είναι διαφορετική.
Ο θάνατος είναι κάτι απόλυτα φυσικό για ένα ζώο και έτσι αντιμετωπίζετε όταν βρεθεί μπροστά του. Είναι ένα κομμάτι της ζωής τους, ένα κομμάτι του εαυτού τους. Αντιλαμβάνονται τον θάνατο και τον δέχονται με απόλυτη αξιοπρέπεια. Κάποια ζώα θα δείξουν λίγο άγχους θανάτου προς το τέλος ειδικά όταν αισθάνονται ότι τους κρατάει κάτι στην ζωή. Εκείνη την ώρα χρειάζονται την στήριξη μας και την απελευθέρωση για να φύγουν. Πρέπει, λοιπόν, να τα καθησυχάσουμε και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι μπορούν να φύγουν ελεύθερα όποτε θέλουν και ότι εμείς θα είμαστε καλά μένοντας πίσω αλλά ότι θα μας λείψουν.

Ο θάνατος σε τρίτο πρόσωπο
Τα ζώα θρηνούν για τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου, ανθρώπου η ζώου. Είναι πολλές οι ιστορίες που περιγράφουν ζώα να στέκονται και να περιμένουν πιστά δίπλα στο άψυχο σώμα του ιδιοκτήτη τους ή ενός συγγενικού ζώου.  Κάποια εκπαιδεύονται στην ενημέρωση μέσω τηλεφώνου για τυχών ατύχημα του ιδιοκτήτη τους. Άλλα το έχουν κάνει και χωρίς την απαραίτητη εκπαίδευση. Υπάρχει λοιπόν η αίσθηση του κινδύνου αλλά και η αναγνώριση του θανάτου και σε άλλα πρόσωπα τρίτα.

Συμπέρασμα και συμβουλή
Ο πόνος και η θλίψη εκείνες τις ώρες είναι δικιά μας και όχι δικιά τους. Τα δικά μας συναισθήματα, λοιπόν, μπορούν να μπλοκάρουν το ζώο μας και να μην μπορεί να φύγει με ευκολία. Από την μεριά μας εκείνες οι ώρες χρειάζονται ψυχραιμία για να μην σταθούμε εμπόδιο στην διαδικασία αυτή. Όσο μπορείτε, λοιπόν, δεχτείτε τον θάνατο του ζώου σας ξέροντας πως αυτό που βιώνει του είναι απόλυτα φυσικό, όσο πόνο και να αισθάνονται. Μην βιαστείτε για την ευθανασία. Στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί πολύ οι άσκοπες ευθανασίες με στόχο την λύτρωση από τον πόνο και εγώ ρωτώ ‘ποιόν πόνο του ζώου ή τον δικό σας;’!!! Η ευθανασία πρέπει να γίνεται όταν το ζώο είναι έτοιμο να φύγει και όχι πρίν διότι έτσι γίνεστε εμπόδιο στην ανάπτυξη της ψυχής του ζώου και στην εμπειρία που έχει διαλέξει αυτή η ψυχή στην συγκεκριμένη ενσωμάτωση. Υπάρχουν τρόποι για να μάθει ο ιδιοκτήτης αν η ψυχή του ζώου του είναι έτοιμο να φύγει.

marilyn.gr

Posted in: Γενικά