Μέρος της επικοινωνίας των ζώων είναι τα γρυλίσματα, το «δείξιμο» των δοντιών, οι απόπειρες δαγκώματος, το «τσίμπημα» με τα μπροστινά δόντια , ακόμη και τα δαγκώματα τα ίδια.
Όλα τα παραπάνω παρατηρούνται ακόμη και στις πιο «ήρεμες» ράτσες σκύλων.
Ακόμη και αν βρίσκουμε εξαιρετικά δυσάρεστες τις εκδηλώσεις «επιθετικότητας» , μας δίνει μεγάλη ανακούφιση και ενόραση και κατανόηση, αν παραδεχτούμε ότι τα σκυλιά δρουν επιθετικά για τους ίδιους βασικούς λόγους που και εμείς οι ίδιοι το κάνουμε:
- Φόβος (μιας συγκεκριμένης κατάστασης/ προσώπου/ ζώου ή φόβος που προκύπτει από έλλειψη κοινωνικοποίησης, τραυματικών εμπειριών κ.λ.π.)
- Πόνος (μπορεί να είναι πολύ μικρός μερικές φορές, αλλά ένα σκυλί κουρασμένο ή που έχει προβλήματα υγείας μπορεί να αντιδράσει ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα πόνου)
- Προστασία χώρου ευθύνης (αυτό μπορεί να είναι το σπίτι του σκύλου, ή αυλή, ο χώρος εξάσκησης, ή το αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη του κ.λ.π.)
- Προστασία της οικογένειας (σε ένα καλά ισοροποιημένο σκυλί , αυτό θα πρέπει να συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει μια σοβαρή απειλή; τα σκυλιά που είναι υπερπροστατευτικά θέλουν εκπαιδευτική βοήθεια γιατί είναι επικίνδυνα)
- Αυτοάμυνα (ίσως η πιο διαδεδομένη μορφή «επιθετικότητας» μεταξύ σκύλων)
- Προστασία πόρων & αντικειμένων (μπορεί να είναι η προστασία ενός παιχνιδιού, κόκαλου, φαγητού, χώρος ύπνου του κ.λ.π.)
- Πείνα , δίψα
Πηγή: ecofinder.gr
